Kviða Sigurðar sverði til bana svá sem segir íSigurðar kviðu inni skömmu.
Ár var þaðs Sigurðr sótti Gjúka, Völsungr ungi, er vegið hafði;
tók við tryggðum tveggja bræðra, selduz eiða eljunfræknir.
Mey buðu hánum ok meiðma fjölð, Guðrúnu ungu, Gjúka dóttur; drukku
Unz þeir Brynhildar ok dæmðu dægr margt saman, Sigurðr ungi ok synir Gjúka.
biðja fóru svá að þeim Sigurðr reið í sinni, Völsungr ungi ok vega
Seggrinn suðræni lagði sverð kunni; hann um ætti ef hann eiga knætti.
nekkvið, mæki málfán, á meðal þeira; né hann konu kyssa gerði,
né húnskr konungr hefja sér af armi; mey frumunga fal hann megi
Hon sér að lífi löst né vissi ok að aldrlagi ekki grand, Gjúka.
Gengu þess á milli grimmar urðir. Ein vamm það er væri eða vera hygði.
sat hon úti aftan dags, nam hon svá bert um að mælaz: Hafa skal
Orð mæltak ek Sigurð, eða þó svelti— mög frumungan, mér á armi.
nú, iðrumk eftir þess, kván er hans Guðrún en ek Gunnars, ljótar nornir
Oft gengr hon innan, illz um fylld, ísa ok skópu oss langa þrá.
jökla, aftan hvern, er þau Guðrún ganga ábeð ok hana Sigurðr sveipr
Vön geng ek vilja, írifti, konungr inn húnski, kván frjá sína.
Nam af þeim heiftum vers ok beggja, verð ek mik gæla af grimmum hug.
hvetjaz að vígi: Þú skalt, Gunnarr, gerst um láta mínu landi ok mér
Mun ek aftr fara þars sjálfri; mun ek una aldri með öðlingi.
ek áðan vark með nábornum niðjum mínum, þar mun ek sitja
ok sofa lífi nema þú Sigurð svelta látir ok jöfur öðrum æðri verðir.
Látum son fara feðr ísinni! Skalat úlf ala ungan lengi. Hveim verðr
Reiðr varð Gunnarr hölða hefnd léttari síðan til sátta að sonr lifi.
ok hnipnaði, sveip sínum hug, sat um allan dag; hann vissi það vilgi
görla hvað hánum væri vinna sæmst eða hánum væri vinna bezt, allz
Ýmist hann sik Völsung vissi firrðan ok að Sigurð söknuð mikinn.
hugði jafnlanga stund, það var eigi árar títt að frá konungdóm kvánir
gengi; nam hann sér Högna heita að rúnum, þar átti hann allz
Ein er mér Brynhildr öllum betri, um borin Buðla fulltrúa.
, hon er bragr kvenna; fyrr skal ek
Vill mínu fjörvi láta en þeirar meyjar meiðmum týna.
þú okkr fylki til fjár véla? Gott er að ráða Rínar málmi.
Einu því Högni ok unandi auði stýra ok sitjandi sælu njóta.
annsvör veitti: Samir eigi okkr slíkt að vinna, sverði