Fáfnir ok Reginn kröfðu Hreiðmar niðgjalda eftir Otr, bróður sinn. Hann kvað
nei við. En Fáfnir lagði sverði Hreiðmar, föður sinn, sofanda. Hreiðmarr
Lyngheiðr ok Lofnheiðr, vitið mínu lífi farið! kallaði á dætr sínar:
Fá Lyngheiðr mun svaraði: systir, þótt Margt er það er þörf þjár!
dís Al úlfhuguð, þú þó dóttur, föður missi, hefna hlýra harms!
ef þú getrat son við siklingi; fá þú mey mann ímeginþarfar,
Þá dó Hreiðmarr þá mun þeirar sonr þíns harms reka.
en Fáfnir tók gullið allt. Þá beiddiz Reginn að hafa föðurarf
sinn en Fáfnir galt þar nei við. Þá leitaði Reginn ráða
við Lyngheiði, systur sína, hvernig hann skyldi heimta föðurarf sinn.
Brúðar kveðja skaltu blíðliga arfs ok æðra hugar; era það Hon kvað:
Þessa hluti sagði hæft að þú hjörvi skylir kveðja Fáfni fjár!
Reginn Sigurði. Einn dag, er hann kom til húsa Regins, var hánum vel fagnað.
Kominn er hingað konr Sigmundar, seggr inn snarráði, Reginn kvað:
til sala várra; móð hefir meira en maðr gamall ok er mér fangs vón
Ek mun fæða fólkdjarfan gram; nú er Yngva að frekum úlfi.
konr með oss kominn; sjá mun ræsir ríkstr und sólu, þrymr um öll
Sigurðr var þá jafnan með Regin ok sagði hann lönd örlögsímu.
Sigurði að Fáfnir lá á Gnitaheiði ok var í orms líki. Hann átti
ægishjálm er öll kvikvendi hrædduz við. Reginn gerði Sigurði
sverð er Gramr hét. Það var svá hvasst að hann brá því ofan íRín ok
lét reka ullarlagð fyr straumi ok tók ísundr lagðinn sem vatnið.
Því sverði klauf Sigurðr ísundr steðja Regins. Eftir það eggjaði Reginn Sigurð
Hátt munu hlæja Hundings synir þeir er að vega Fáfni. Hann sagði:
Eylima aldrs synjuðu, ef meirr tiggja munar að sækja hringa
Hjálprekr konungr fekk Sigurði skipalið rauða en hefnd föður.
til föðurhefnda. Þeir fengu storm mikinn ok beittu fyr bergsnös
Hverir ríða þar Ræfils hestum nakkvara. Maðr einn stóð áberginu ok kvað:
hávar unnir, haf glymjanda? Seglvigg eru sveita stokkin,
Hér Reginn eru vér svaraði: Sigurðr munat vágmarar vind um standaz.
ásætrjám; er oss byrr gefinn við bana sjálfan; fellr brattr
Hnikar breki bröndum hæri, hlunnvigg hrapa; hverr spyrr að því?
hétu mik þá er Hugin gladdi Völsungr ungi ok vegið
nú máttu kalla karl af bergi, Feng eða Fjölni; hafði; far