að Sefafjöllum ár né um nætr að ek una lífi nema að liði lofðungs
ljóma bregði, renni und vísa Vígblær þinig, gullbitli
Svá hafði Helgi hrædda görva fjándr vanr, knega ek grami fagna!
sína alla ok frændr þeira sem fyr úlfi óðar rynni geitr af
Svá bar Helgi af hildingum sem ítrskapaðr fjalli geiskafullar.
askr af þyrni eða sá dýrkálfr, döggu slunginn, er öfri ferr
Haugr var görr eftir öllum dýrum ok horn glóa við himin sjálfan!
Helga. En er hann kom til Valhallar þá bauð Óðinn hánum öllu að
Þú skalt, Hundingr, hverjum manni fótlaug ráða með sér. Helgi kvað:
geta ok funa kynda, hunda binda, hesta gæta gefa svínum
Ambótt Sigrúnar gekk um aftan hjá soð áðr sofa gangir.
haugi Helga ok sá að Helgi reið til haugsins með marga
Hvárt eru það svik ein er ek sjá þikkjumz eða ragna menn. Ambótt kvað:
rök, ríða menn dauðir, er jóa yðra oddum keyrið, eða er hildingum
Era það svik ein er þúsjáþikkiz né aldar rof þóttu heimför gefin?
Heim gekk ambótt oss lítir, þótt vér jói óra oddumkeyrim, néerhildingum heimför gefin.
Út gakk þú, ok Sigrún, sagði Sigrúnu: frá Sefafjöllum ef þik fólks jaðarr
finna lystir; upp er haugr lokinn, kominn er Helgi! Dólgspor
dreyra döglingr bað þik að þú sárdropa svefja skyldir.
Nú Sigrún em gekk ek ísvá hauginnfegin til Helga fundi ok kvað:
okkrum sem átfrekir Óðins haukar er val vitu, varmar
Fyrr vil ek kyssa konung bráðir, eða dögglitir dagsbrún sjá.
ólifðan en þú blóðugri brynju kastir; hár er þitt, Helgi, hélu
þrungið, allr er vísi valdögg sleginn, hendr úrsvalar Högna
Ein veldr mági; hvé skal ek þér, buðlungr, þess bót of vinna?
þú, Sigrún frá Sefafjöllum, er Helgi er harmdögg sleginn:
Grætr þú, gullvarið, grimmum tárum, sólbjört, suðræn, áðr
þú sofa gangir, hvert fellr blóðugt ábrjóst grami, úrsvalt,
Vel skulum drekka dýrar veigar innfjálgt ekka þrungið.
þótt misst hafim munar ok landa! Skal engi maðr angrljóð
kveða þótt mér ábrjósti benjar líti! Nú eru brúðir byrgðar
Sigrún bjó sæing í hauginum. íhaugi, lofða dísir, hjá oss liðnum!