Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, að vitir, hvé sá vindr í heitir helju er hjálm víðast huliðs. ferr heimi hverjum í.
Vindr heitir með mönnum en váfuðr með goðum, kalla gneggjuð, ginnregin, æpi jötnar,
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira, vörumk, dvergr, að vitir, álfar hvé dynfara, það logn kalla heitir íer helju liggja hviðuð.
Logn heitir með mönnum en lægi með goðum, kalla vindsflot vanir, ofhlý skal heimi hverjum í.
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, jötnar, að vitir, álfar dagsefa, hvé kalla sá dvergar marr dags heitir veru. er menn róa heimi hverjum í.
Sær heitir með mönnum en sílægja með goðum, kalla vág vanir, álheim jötnar, álfar
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, að vitir, lagastaf, hvé sá kalla eldr dvergar heitir djúpan er mar. brenn fyr
Eldr heitirmeð mönnum en með ásum funi, kallavág, vanir, frekan alda sonum heimi hverjum í.
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, að jötnar vitir, en forbrennihvé dvergar, viðr kallaheitir íer helju hröðuð.
Viðr heitirmeð mönnum en vallar far með goðum, kallahlíðþang vex fyr aldasonumheimi hverjum í.
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, halir, dvergr, eldi að jötnar, vitir, álfar hvé fagrlima, sú nótt kallavönd vanir.
Nótt heitirmeðmönnum en njól með goðum, kalla grímu ginnregin, heitir, in Nörvi kennda, heimi hverjum í.
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, óljós jötnar, að vitir, álfarsvefngaman, hvé kalladvergardraumnjörun.
Bygg heitirmeð mönnum en barr með goðum, kallavöxt það sáð heitir er sá alda synir heimi hverjum í.
Segðu mér það, Alvíss, öll of rök fira vörumk, dvergr, vanir, að æti vitir, jötnar, hvé álfarþað lagastaf, öl heitir kallaíhelju hnipinn.
Öl heitir með mönnum en með ásum bjórr, kallaveig vanir, er drekka alda synir heimi hverjum í.
hreinalög jötnar en íhelju mjöð, kalla sumbl Suttungs synir.
Íeinu brjósti ek sák aldregi fleiri forna stafi. Miklum tálum ek
kveð tældan þik: Uppi ertu, dvergr, um dagaðr, nú skínn sól ísali.
Hér hefr upp kvæði frá Helga Hundings bana þeira ok Höðbrodds. Völsunga
Ár var alda það er arar gullu, hnigu heilög vötn af kviða
Himinfjöllum; þá hafði Helga inn hugumstóra Borghildr
Nótt varð í bæ, nornir kvómu, borið í Brálundi.
þær er öðlingi aldr um skópu; þann báðu fylki frægstan
Sneru þær af afli örlögþáttu verða ok buðlunga beztan þikkja.
þá er borgir braut íBrálundi; þær um greiddu gullin símu
Þær austr ok vestr enda fálu, þar ok und mána sal miðjan festu.
átti lofðungr land á milli; brá nift Nera ánorðrvega einni
Eitt var að angri Ylfinga nið ok þeiri festi, ey bað hon halda.
meyju er munúð fæddi; hrafn kvað að hrafni, sat á hám meiði
Stendr íbrynju burr Sigmundar, andvanr átu: Ek veit nokkuð!
dægrs eins gamall, nú er dagr kominn! Hvessir augu sem hildingar,
Drótt þótti sá sá er varga vinr, við skulum teitir!