gengu inn þaðan endlangan sal, sá þeir ábast bauga dregna, sjau
Ok þeir af tóku ok þeir á létu fyr einn hundruð allra, er sá seggr átti.
útan er þeir af létu. Kom þar af veiði veðreygr skyti, Völundr,
Gekk brúnni beru hold steikja; hár brann líðandi um langan veg.
Sat á berfjalli, hrísi allþurr fura, viðr inn vindþurri, fyr Völundi.
bauga talði, álfa ljóði, eins saknaði; hugði hann að hefði
Sat hann svá lengi Hlöðvés dóttir, Alvitr unga, væri hon aftr komin.
að hann sofnaði ok hann vaknaði vilja lauss, vissi sér áhöndum höfgar
Hverir ro jöfrar þeir er nauðir en áfótum fjötur um spenntan.
álögðu bestibyrsíma ok mik bundu? Kallaði nú Níðuðr,
Njara dróttinn: Hvar gaztu, Völundr, vísi álfa, vára aura í Úlfdölum?
Gull var þar eigi áGrana leiðu, fjarri hugða ek várt
land fjöllum Rínar. Man ek að vér meiri mæti áttum er vér heil hjú
Hlaðguðr ok Hervör borin var Hlöðvé, kunn var Ölrún, heima vórum.
Kjárs dóttir. Hon inn um gekk endlangan sal, stóð á gólfi, stillti röddu:
Níðuðr konungr gaf dóttur Era sá nú hýrr er ór holti ferr.
sinni Böðvildi gullhring þann er hann tók af bastinu að Völundar
en hann sjálfr bar sverðið er Völundr átti en dróttning kvað:
Tenn hánum teygjaz er hánum er téð sverð ok hann Böðvildar baug um þekkir;
ámun eru augu ormi þeim inum frána; sníðið ér hann sina magni
Svá var gört að skornar vóru sinar ok setið hann síðan ísævar stöð!
íknésfótum ok settr íhólm einn er þar var fyr landi er hét Sævarstaðr.
Þar smíðaði hann konungi allz kyns gjörsimar. Engi maðr þorði að
Skínn Níðaði sverð á linda, fara til hans nema konungr einn. Völundr kvað:
það er ek hvessta sem ek hagast kunna ok ek herðak sem mér hægst þótti;
sá er mér fránn mækir æ fjarri borinn, sékka ek þann Völundi
til smiðju borinn; nú berr Böðvildr brúðar minnar, bíð
Sat hann, né hann svaf ávallt, ok hann sló ka ek þess bót, bauga rauða.
Drifu ungir hamri, vél gjörði hann heldr hvatt Níðaði.
tveir ádýr sjá, synir Níðaðar, ísævar stöð. Kómu þeir til kistu,
kröfðu lukla; opin var illúð er þeir í sá; fjölð var þar
menja er þeim mögum sýndiz að væri gull rautt ok gjörsimar.
Komið einir tveir, komið annars dags! Ykkr læt ek það gull um
Segiða meyjum né salþjóðum, manni öngum, gefið verða.