tẏnaz þat griða mark ok ſkopuðu þar aꝼ mann Sa heiter kvaser hann er sua vitr at eín
gi
ſpẏʀ hann þeira luta að æigi kann hann oꝛlauſn ok hann ꝼoꝛ víða um heim at kenna monnum
ꝼræði ok þa er hann kom at heimboði til ꝺverga nokkua ꝼialarſ ok galarſ þa kollu
ðu
þeir hann með ser a æínmæli ok ꝺꝛapu hann letu renna bloð hans í tvau ker ok æínn ketil Ok
heiter ſa oðꝛærer en keren heíta ſon ok boðn þeir blenꝺu hunangi við bloðit ok varð
þar aꝼ mioðꝛ ſa er hverr er aꝼ ꝺꝛekkr verðꝛ ſkallꝺ ok ꝼræði maðꝛ Dvergarner ſogðu áá
ſum
at kuaser heꝼði kaꝼnat í manvítí ꝼyrir því at eingi var þar sua ꝼroðr at ſpẏria
kunni hann ꝼroðleikſ þa buðu þeſſer ꝺvergar til ſin iotní þeim er gillingr het Ok konu hanſ
þa buðu ꝺvergarner gillingí at roa a ſio með ser enn er þeir ꝼoro ꝼẏrer lanꝺ ꝼramm reru dvergarner
i boða ok hvelꝼðu ſkípinu gillíngr var oſẏnꝺꝛ ok tẏnꝺiz hann en ꝺvergarner rettu ſkipit
Ok reru til lanꝺz þeir ſogðu konu hans þenna atburð en hon kunni illa ok gret htt þa ſpur
ði
ꝼiala hana eꝼ henni munꝺí huglettara eꝼ hon ſæí ut a ſioenn þar er hann haꝼði tẏnz
en hon villꝺí þat þa mælti hon við Galar broður ſinn at hann ſkal ꝼara upp ẏꝼer ꝺẏrnar
er hon gengi ut ok lata kvernſteín í hoꝼut henní ok talði ser leiðaz op hennar ok sua gioꝛði hann
Þa er þetta ſpurðí ſuttungr itunn ſon gíllíngſ ꝼerr hann til ok tok
ꝺvergana ok ꝼlẏtr a ſę ut ok ſetr þa í ꝼlæðar ſker þeir biðia ſuttung ser liꝼſ griða ok bío
ða
honum til ſættar i ꝼoður giollꝺ míǫðinn ꝺẏra ok þat verðꝛ at ſætt með þeim ꝼlẏtr ſuttungꝛ
mioðinn heím ok hirðer þar ſem heita hnítbiǫꝛg ſetr þar til giæzlu ꝺottur ſina gunnloð
u
aꝼ þeſſu kǫllum ver ſkallꝺſkap kvaſiſ bloð eða ꝺverga ꝺꝛekku eða ꝼẏllí eða nakkvarſ
konar
lǫg oðreriſ eða boðnar eða ſonar eða ꝼarſkoſtr ꝺverga ꝼyrir þvi at miǫðꝛ ꝼlutti þeim ꝼiꝛ
lauſn
oꝛ ſkerínu eða ſuttunga miǫð eða hnítbiarga lg þa mælti æger Mẏrkt þikkí mer þat
mællt at kalla ſkallꝺ ſkap með þeſſum heitum enn hvernveg komuz þer æser at ſuttungs
míðí Bragi ſagði Sia ſaga er til þeſſ at oðinn ꝼoꝛ heíman ok kom þar míðí Bragi .ſ.
er þrælar níu ſlogu hæẏ hann ſpẏ eꝼ þeir vili at hann bꝛẏní lia þeira þeir iata þí þa
tekr hann hæín aꝼ bellti ser ok brẏnꝺí líana en þeim þottí bita líarner mikklu betr ok ꝼǫlu
ðu
heínína enn hann mat sua at ſa er kaupa villꝺí ſkẏllꝺi geꝼa við hóꝼ enn aller qvaðuz
vilía ok baðu hann ser ſelía enn hann kaſtaði hæinínni i lopt upp enn er aller uillꝺu henꝺa þa
ſkiptuz þeir sua víð at hverr bra lianum a hꜳlſ oðꝛum oðinn ſettí til nꜳttſtaðar at iotunſ
þe er baugi er neꝼnðꝛ broðer ſuttungſ Baugi kallaði illt ꝼiarhallꝺ ſítt ok ſagði
at þrælar hans .ix. hoꝼðu ꝺrepiz en talðiz æigi vita ser ván verkmanna enn oðinn neꝼnꝺíz
ꝼyrir honum bǫlverkr hann bauð at taka upp níu manna verk ꝼyrir bauga enn mælti til æinn ꝺꝛẏkk aꝼ
ſuttunga miðí baugi kvez einſkíſ rað æíga aꝼ míðínum Sagði at ſuttungr villꝺí