veríð heꝼði um nottína hann ſpentí ſig megín gioꝛðum ok ox honum aſmegín en i þat
bilí vaknar ſa maðr ſtoð upp ſkiott en þa er ſagt at þoꝛ varð bilt æítt ſinní at ſla hann með
hamrenum ok ſpurði hann at naꝼní Sa neꝼnꝺiz ſkrẏmer enn æigi þarꝼ ek ſeger hann at ſpẏria þik
naꝼnſ kenni ek at þu ert aſa þoꝛr enn hvart heꝼer þu ꝺꝛegit i bꝛaut hannzka minn ſeillꝺiz
hann til ok tok upp hanzkann ſier þoꝛr þa at þat haꝼðí hann haꝼt ꝼyrir ſkala um nottina enn aꝼ
huſit var þumlungꝛinn hanzkanſ ſkrẏmer ſpurði eꝼ þoꝛr villꝺi haꝼa ꝼoꝛunæẏtí hans en þo
iatti þí þa tok ſkrẏmer ok læẏſtí neſtbagga ſinn ok bioz til að eta ꝺagverð enn þo i oðꝛum ſtað
ok hans ꝼelagar ſkrẏmer bauð at þeir legði mautu næẏti ſitt en þoꝛr iatti því þa batt ſkrẏmer
neſt þeira allt i æinn bagga ok lagði a bak ser gekk ꝼyrir um ꝺaginn ok ſteig hellꝺ ſtoꝛu enn
ſið at kvellꝺi læitaðí ſkrẏmer þeim nattſtaðar unꝺer æik mikillí þa mælti ſkrẏmer til þoꝛſ at
hann vill leggiaz niðꝛ ok ſoꝼa enn þer takit neſtbaggann ok buið til nattverðar ẏðꝛ þvi næſt ſoꝼnar
ſkrẏmer ok hraut ꝼaſt enn þoꝛr tok neſtbaggan ok ſkal læẏſa en sua er at ſegia ſem otrulikt
mun þikkia at engan knut ꝼekk hann læẏſt ok engan alar enꝺann hrært ſua at þa værí
lauſar enn aaðꝛ ok er hann ser at þetta verk ma æigi nẏtaz þa verðꝛ hann reiðꝛ ok greip hamarenn miǫllní
tveim honꝺum ok ſteig ꝼramm ǫðꝛum ꝼætí at þar er ſkrẏmer la ok lẏſtr i hoꝼuð enn ſkrẏmer
vaknar ok ſpẏ hvart lauꝼſblað ꝼelli i hoꝼut honum eða hvart þeir haꝼi þa mataz ok ſe buner
til rekkna þoꝛr ſagði at þeir munu þa ſoꝼa ganga þeir þa unꝺer aðꝛa eik er þat þer ſatt
at ſegia at ekki var þa otta lauſt at ſoꝼa enn að miðri nott þa hæẏrer þoꝛr at ſkrẏmer
hrẏtr ꝼaſt sua at ðunar i ſkogínum þa ſtenðꝛ hann upp ok gengr til hans reið hamarenn títt ok hart ok
lẏſtr í miðian hvirꝼil honum hann kenner at hamarſ munninn ſokkr ꝺiupt i hoꝼuðit enn i því
bili vaknar ſkrẏmer hvat er nu ꝼell akarn nokkut i hoꝼut mer eða hvat er tiðt um þik þoꝛr
en þoꝛr gekk aptr ſkẏnꝺilega ok ſagði at hann var þa nẏvaknaðꝛ ok þa var miðnott ok enn væri
maal at ſoꝼa þa hugſaði þoꝛr þat eꝼ hann kiæimi sua i ꝼærí at ſla hann hið þriðia hgg aꝺ
allꝺꝛi ſkẏllꝺi hann ſia ſik ſiðan liggr nu ok giæter eꝼ ſkrẏmer ſoꝼnar enn ok litlu ꝼyrir ꝺagan þa
hæẏrer hann at ſkrẏmer mun ſoꝼnat haꝼa ſtenꝺꝛ þa upp ok læẏpr at honum reiðer þa hamarenn
aꝼ ǫllu aꝼli ok lẏſtr a þunnvangann þann er upp viſſi ſękkr hamarenn upp að ſkaptínu
enn ſkrẏmer ſettiz upp ok ſtrauk um vangann ok mælti hvart munu ꝼuglar nokkoꝛer ſitia í
trenu ẏꝼer mer mík grunaðí er ek vaknaði at troſ nokkut aꝼ kvíſtunum ꝼelli i hoꝼuð
mer hvart vaker þu þoꝛr mal mun vera at ſtanꝺa upp ok klæða þo eigu þer nu ekki langa
leið ꝼramm til borgarennar er kǫlluð er utgarðꝛ hæẏrt heꝼi ek at þer haꝼið kviſat millum
ẏða at ek væra ekki litill maðꝛ vextí enn ſia ſkulo þer þar ſtærrí menn eꝼ þer komit i utgarð
nu mun ek raða ẏðꝛ heilræði lti þer ekkí ſtoꝛlega ẏꝼer ẏðꝛ ekki munu hirðmenn