ÞJ ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maðr er nefndr Haki, búkarl einn, ok reri jafnan til fiska. Þat var einn dag, at
hann reri hjá hólminum, at hann sá, at maðr var á skóginum í limum uppi ok
skemmti sér. Honum kom í hug, at ek munda þar vera, ok hversu mikit fé
jarl hafði lagt til höfuðs mér; ætlar, at hann muni fá fullfengi fjár, rær at
landi, ok ferr skyndiliga á fund jarls, ok segir honum, at hann hafi sét mann í
Ilmarhólmi, ungan ok vænan, ok segist þat hyggja, at Jón mundi vera. Jarl
bað menn sína fara til hólmsins; Haki fór með þeim. Þeir kómu til hólmsins,
leituðu menn, ok fundu mik eigi; þá slógu þeir um skógin ok leituðu minn
svá. Aki fór fyrir, en ek tók upp fuglaskeyti, ok skaut ek í auga honum ok út
um hnakkann, ok fell hann dauðr niðr; jarl reiddist þá enn af nýju. En ek
hafða ekki vápna utan fuglaskeytin, er ek veidda með til matar mér, ok urðu
þeir af því lítt sárir; varð þat at síðustu, at ek fell til fóta jarli, ok lagða ek
höfuð mitt í kné honum, ok allt á hans vald. Jarl bað þá binda mik, ok flytja
til lands, ok þaðan til skógar, ok fylgdi mér hirðin öll, ok Roðbert jarl; allir
menn hörmuðu mik. Ok í því er ek var búinn at binda í eikrnar, ok þær váru
saman sveigðar, þá gekk þar at móðir mín, ok bað mér lífs, því at hon vissi
eigi, at ek hefði fundin verit, því at jarl leyndi; hon sótti fast þetta mál, sagði,
at hon skyldi þegar svíkja hann, er hon mætti, ef ek fengi þenna dauðdaga
fyrir augum henni. Þar kom, at jarl bauð, at mik skyldi setja í stokk á
eyðimörk utanborgar; en því kvikindi var engu lífs at vænta, er á nótt var
utanborgar, hvárki mönnum né fénaðr, fyrir ylgi þeirri, er lá á skóginum, ok
öðrum eitrkvikindum, ok er svá víða um landit, þegar sólu hallar. Þá var ek í
stokkin bundinn; fór við mér miðjan digr járngjörð, ok læst var niðr í
stokkinn; mörg bönd hafða ek önnur, þau í beinni stóðu. Jarl lagði ríkt við, ef
nokkurr hjálpaði mér, at sá skyldi lífinu týna. Eftir þessa umbúð riðu menn
síðan heim til hallar, ok læstu borgarhlið, ok þótti öllum mér víss dauði.