Krók ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn dag að Þormóður kom að máli við Ref og mælti
svo: "Illan orðróm hefir nær alþýða manns um þig og eru að
því upphafsmenn Þorgils og synir hans. En þá er eg fýsti að
ráð tækjust með ykkur Helgu hugðumst vér gifta hana dugandi
dreng og svo ætla eg þig. En of mjög þykir mér þú sanna
vondra manna orð er þú lætur þá um kyrrt sitja. Nú bið eg þig
að þú látir þá kenna á sjálfum sér fyrir sín illyrði."

Refur svarar: "Fyrr skyldi maður hafa hugað ráð nokkuð fyrir
sjálfum sér en rata í stórræði eða eggja aðra til."

Nú skilja þeir sitt tal og sest Refur nú til smíðar og gerir
eitt fádæma mikið spjót. Með því mátti bæði högga og leggja.
Hann skeftir það lágu skafti og vefur allt járni. Því næst
hvetur hann það svo það stóð á kampi.

Þessu næst að áliðnum degi gengur Refur heiman einn saman.
Hann hefir spjót eitt vopna. Hann gengur í Vík. Hann kom þar
síð dags. Þorgils var að soðningu í eldahúsi. Refur snýr
þangað. Þorgils spurði hver þar færi. Refur segir til sín.

Þorgils mælti: "Mjög leggur reyk í augu mér er eg kenni þig
ekki og kom þú heill og vel."

Refur svarar: "Það vil eg þiggja."

Þorgils mælti: "Hvað er að erindum?"

Refur svarar: "Eg er kominn að beiða bóta fyrir illmæli það
er þér hafið til mín haft."

Þorgils mælti: "Nær höfum vér illa til þín talað eða hvert er
það mál er þú kennir oss?"

Refur sagði þá fram orðin.

Þorgils mælti þá: "Ekki dyl eg þess að vér mælum margt í
gamni en þó mun þetta ekki logið því að eg ætla hér hvert orð
satt í vera."

Refur höggur þá til hans með spjótinu og klýfur hann í herðar
niður. Síðan kippir hann í brott spjótinu og gengur þá ofan
til strandar og sest í naust þeirra bræðra, Þorgilssona.
Niðamyrkur gerði á mikið. Því næst heyrir hann áraglamm. Og
er þeir bræður koma að landi hleypur Þengill fyrir borð,
gengur upp og vill sækja hlunna í naustið. Og er hann kom þar
hjó Refur höfuð af honum. Þorsteinn hljóp þá utanborðs og
veit ekki til þessa því að svo var myrkt að ekki sá til
naustsins. Þorsteinn tekur árar og ber upp. Og er hann kom að
naustdyrunum leggur Refur spjótinu í gegnum hann.

Þorsteinn kallar í því og mælti: "Forðið ykkur sveinar.
Þengill bróðir ykkar er drepinn en eg er lagður í gegnum."

Ormur greip árar úr öðru skipi og hratt út með skipinu. Reru
þeir á brott og þangað um nesið sem hróf Refs stóð, lögðu þar
að landi og ætluðu Ref ekki mundu þangað leita þeirra. En er
þeir höfðu upp brýnt skipinu þá kom Refur þar og drap þá
báða.

Eftir það gekk Refur heim og heitir á menn sína að til skips
skyldi flytja bæði vistir og fjárhlut. Refur lætur nú verða
hlaðna ferjuna. Stenst þá á endum að þá er ljós dagur um
morguninn, er þá og á skip kominn allur sá fjárhlutur er
Refur vildi með sér hafa. Hann velur þá gjafir þeim hinum
ungum mönnum er með honum höfðu verið og bað þá vera til
reiðu sér að fylgja er hann léti vitja þeirra, nær sem það
væri. Þeir játa því gjarna. Refur sendir þá orð með þeim að
þeir tækju þá landið er keypt höfðu.

Refur gengur þá á ferjuna og kona hans og synir hans. Steinn
var þá níu vetra en Björn sjö vetra. Þormóður hét hinn þriðji
og var sá þrevetur. Þormóður fóstri Helgu skyldi og fara. Kom
vindur af landi og undu þeir Refur segl upp, létu svo ganga
um daginn til hafs.

Eru þau nú fyrst úr sögunni.