Hrækjandi mjög höfuðin skóku
heiðingjar sem Júðar leiðir;
flestir allir flýðu Kristi
fylgdarmenn við storminn þenna.
Minnaz verð eg — má eg ei annað —
móður guðs, er í tárum flóði;
mætti verða, að minna sótta
minnaz vildi hun eitthvert sinni.
Hrækjandi mjög skóku höfuðin, heiðingjar sem leiðir Júðar; flestir allir fylgdarmenn Kristi flýðu við þenna storminn. Eg verð minnaz — má eg ei annað — móður guðs, er flóði í tárum; mætti verða, að hun vildi eitthvert sinni minnaz sótta minna.
Spitting much, they shook their heads, heathens as well as loathsome Jews; nearly all the followers of Christ fled in the face of that storm. I must remember — I cannot do otherwise — the mother of God [= Mary] who was flooded with tears; it could come about that she would at some time want to be mindful of my sorrows.
[1] skóku höfuðin ‘shook their heads’: An allusion to Matt. XXVII.39: praetereuntes autem blasphemabant eum moventes capita sua ‘and they that passed by blasphemed him, wagging their heads’. The poet probably also had in mind Lam. II.15 and Ps. CIX.25, which are liturgically associated with the Passion.