Anon Lil 52VII/5 — fá ‘little’
Er æ minnilig eftirdæmi
yfirvaldanda himins og landa;
hneigði nú sinn háls og beygði
hverjum þræl, er lysti að berja,
fátalaðr með lítillæti,
lágraustaðr með ásjón fagri,
svá bjóðandi sínum dauða
sína önd fyrir nauðsyn mína.
Eftirdæmi yfirvaldanda himins og landa er æ minnilig; hneigði nú háls sinn og beygði hverjum þræl, er lysti að berja, fátalaðr með lítillæti, lágraustaðr með fagri ásjón, svá bjóðandi önd sína sínum dauða fyrir nauðsyn mína.
The example of the supreme ruler of heaven and lands [= God (= Christ)] is forever memorable; he now bent his neck and bowed before every slave who desired to strike, saying little with humility, softly spoken with a fair face, thus offering his soul in his death on account of my need.
notes
[5] fátalaðr ‘little-speaking’: Understatement: Jesus was silent before Pilate and his accusers (Matt. XXVII.12-14, Mark XV.3-5, John XIX.9). Kock found the word too short for the metre and proposed fámálugr (NN §2629F), but later discovered that this emendation spoiled the rhyme and proposed instead fátalandi, a reading not supported by any ms. In Skald, however, he retains fátalaðr.