ÞJ ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eiríkr sér nú, at jarl vill berjast, fylkir liði sínu; lýstr þar nú í harðan bardaga.
Hafði Roðbert jarl lið meira, en sjálfr gekk hann vel fram; eggjar hann nú lið
sitt. Eiríkr barðist ok einkar djarfliga, ok hjó til beggja handa, sýnandi góða
framgöngu; en svá lauk, at fylking jarls hrökk aftr undir borgarvegginn. Sér
Roðbert jarl nú, hvar Jón ríðr einnig með mikit lið, ok þekkir hann gjörla.
Hann hafði á höfði hjálminn Ægi ok sverðit Sigrvandil í hendi, ok þykist nú
vita, at kaupstaðrinn er unninn; kallar nú hárri röddu, at menn flýi í borgina
ok forði lífi sínu. Lauk svá, at hann komst í borg með illan leik með liði sínu;
váru þá aftr læst borgarhliðin. Svá hafði Eiríkr sýnt harða atsókn, at sumt
borgarliðit hafði hopat í díkin undan, þau sem um borgina váru grafin, ok
drukknat þar í. Láta þeir nú reisa herbúðir sínar umhverfis borg á sléttum
völlum. Þeir sækja at borg þrjá daga, ok verðr ekki at gjört; sér ok engin
maðr ráð til, at vinna borgina, hvárki með valslöngum né öðrum vígvélum.
Jón leitar þá ráða við liðit um, hvernig vinna skal borg, en engin kunni ráð til
at leggja. Jón mælir þá: “Þat er mitt ráð, at hverr maðr taki sér viðarbyrði ór
skógi, því at þetta mun borgarlið ekki gruna, ok beri til herbúða; þat skal
gjöra helmingr liðsins, en annarr partrinn skal sækja at borginni; munu þeir
þetta hyggja vera eldivið várn. Er nú eigi meirr en þrjár nætr til þess, er
Roðbert jarl hefir stefnt hingat öllum landsins lýð, ok verðum vér þá ofrliði
bornir.” Líðr nú dagrinn, ok kemr kveld; var þá haldit upp friðskildi. En sem
menn Jóns höfðu etit ok drukkit, bað Eiríkr þá herklæðast; er þeir hugðu
borgarfólkit sofnat, þá létu þeir taka viðarbyrðarnar, ok bera í díkin; gekk þar
herrin yfir um þessar brúar. Jón kemst nú at borgarhliði, ok höggr frá lásana
með sverðinu Sigrvandil; en meðan hann gjörði þetta, lét Eiríkr niðr hleypa
trébrúnum, þeim er yfir díkit váru gjörvar; gekk þar þá herrinn yfir. Þessar
brúr váru á um daga, þá menn þurftu at viða eða flytja aðra hluti at borginni,
en undnar af á kveldum, ok mátti þá ekki kvikindi at borg komast. Hugðu
borgarmenn, at þeim mundi duga, eins ok inar fyrri nætrnar, ok gengu því
flestir til hvíldar, þeir sem settir váru til varðhalds; vöknuðu menn ekki við
góðan draum, at Jón er þar kominn með herinn allan. Skipar hann Rogerus
ok Roðgeir fyrir herinn, ef borgarmenn brynjuðust. En þeir Eiríkr gengu nú
með 1000 manna at þeim herbergum, sem jarlinn Roðbert hafði sofit í fyrir,
því at Jón hafði fengit kunnuga menn, sem fyrir litlu höfðu verit með jarli í
borginni, ok kunnug váru öll fylgsni jarls ok skipun húsa. Þeir fundu þar
einn niðrgang, ok fóru eftir honum, til þess er þeir komu í turninn, ok fóru
hljóðliga. Turninn var snúinn pöllum innan, ok gengu þeir þar til, er þeir
komu at einu tréræfri; þar var felld í ein hurð, læst mjök sterkliga. Jón braut
upp hurðina, ok var þar svefnskemma Roðberts jarls ok hirðmanna. Jón bað
þá alla handtaka. Hann gekk sjálfr upp eftir turninum, ok í ofanverðan, ok
um öll herbergi, ok fann ekki jarl. Þeir gengu þá at einu húsi; þar var fyrir
hurð af járni, ok felld í marmaravegginn, ok læst svá aftr. Jón höggr upp
lásana, en brýtr lokrnar; stökkr þá upp hurðin. Þat hús var altjaldat með
gullsaumuðum vefjum; þar hvíldi jarl ok tveir sveinar hjá honum. Roðbert
heyrði brestinn, er Jón hjó frá lásinn, ok vaknaði af svefni ok tók til vápna
sinna; í því gengu þeir Jón inn i húsit; tóku þeir þar Roðbert jarl höndum, því
hann fekk engin undan brögð haft, því at hann meinti, at þangat mundi
enginn ófriðarmaðr komast mega. Sýndi hann þó áðr ágæta vörn, áðr hann
fengist handtekinn, en kom at því sem mælt er, at “engi má við margnum”.