Gísl ch. Add. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einn dag hittast þeir úti tveir saman. Hafði Gísli þá í hendi sverðit Grásíðu, en Kolr öxi. Spurði Kolr, hvé honum hefði sverðit gefizt. Gísli lét vel yfir.

"Þá vil ek nú við taka," segir Kolr, "ef þú þykkist haft hafa í þína þörf nú at sinni."

"Viltu selja?" segir Gísli.

"Eigi," segir Kolr.

"Ek mun gefa þér frelsi ok kaupeyri, svá at þú megir fara með öðrum mönnum, þangat sem þú vill."

"Eigi vil ek selja," segir Kolr.

"Þá mun ek gefa þér frelsi ok ljá þér eða gefa þér jörð ok þar með fá þér ganganda fé, svá sem þú þarft at hafa."

"Eigi vil ek at heldr selja," segir Kolr.

"Já," segir Gísli, "of fastr ertu af. Mettu nú svá dýrt," segir hann, "sem þú hefir í hug, við lausafé, ok mun ek ekki smátt á sjá, ef þú vill nökkurn á gera. Þar með fæ ek þér frelsi ok kvánfang sæmiligt, ef þér leikr nökkut í skapi."

"Ekki er um at tala," segir hann, "ek mun eigi selja, hvat er þú býðr til. En nú ferr þetta eftir því, sem mik grunaði í fyrstu, at eigi væri víst, hvárt þú vildir þegar laust láta, ef þú vissir, hver gersimi í væri."

"Ek mun ok segja þér," segir Gísli, "hversu fara mun, at hvárrgi mun hafa vel, því at ek nenni sverðit eigi laust at láta, ok ekki kemr þat öðrum manni í hönd en mér, ef ek má ráða."

Kolr reiðir þá upp öxina, en Gísli brá Grásíðu, ok hjó hvárr til annars. Hjó Kolr í höfuð Gísla, svá at í heila stóð, en sverðit kom í höfuð Koli ok beit ekki, en þó var svá fast til höggvit, at haussinn rifnaði, en sverðit brast sundr í tvá hluti.

Þá mælti Kolr: "Nú hefði farit betr, at ek hefða tekit við sverði mínu í fyrstu, sem ek beidda, ok mun þó endir einn leystr vera um þá ógiftu, er yðr frændum mun þar af standa."

Nú lætr þar hvárrtveggi líf sitt.