Ísls ch. 139

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sturla reið til Skagafjarðar Lárentíusmessu snemma með alla flokkana og átu þeir mat á Reykjarhóli. Var þangað borinn maturinn. Síðan reið Sturla á Flugumýri með sveit sína en flokkarnir dreifðust um héraðið. Var tekinn matur og höggvið fé til matar mönnum. Var það gert við ráð Sturlu en þó var stolið hjá fram nær hvívetna því er óráðvandir menn komu höndum á og eigi var í kirkjur fært. Þá er flokkarnir voru í Skagafirði dreymdi mann þar í héraðinu að maður kæmi að honum mikill og ógurlegur. Hann þóttist spyrja: Hvern veg mun verða um ófrið þenna hinn mikla er nú er hér í héraði? Hinn mikli maður svarar: Illa mun verða og allilla. Sturla mun falla en Kolbeinn mun eigi á braut komast. Hann varð hræddur mjög og hugði að Kolbeinn ungi mundi þetta eiga. Steinvöru Sighvatsdóttur að Keldum dreymdi og í þenna tíma að hún þóttist úti standa og komin í eyðitröð eina. Hún þóttist sjá Þorgrím úr Gunnarsholti sitja á traðargarðinum og horfði á mannshöfuð er lá á garðinum. Hann kvað: Margir voru aðrir draumar sagðir í þenna tíma, þó að hér séu eigi ritaðir, þeir er tíðindavænir þóttu vera, svo og aðrir fyrirburðir. Sturla var á Flugumýri nokkurar nætur. Síðan reið hann út til Hóla og var Staðar-Kolbeinn þar fyrir ráðum og lagðist lítt á með þeim Sturlu. Var Kolbeinn í forkirkju og mæltist þaðan fyrir. Reið Sturla þaðan út til Kolbeinsáróss. Voru þar tvö skip í búnaði. Gerði hann þaðan sveit manna út í Fljót eftir hrossum og fóru þeir allóspaklega. Sveinn Ásgeirsson vó mann einn er Eyjólfur hét. Hann Sveinn var vestan úr Króksfirði. Sturla reið þá í Hegranes og var í Ási frjádaginn og laugardaginn fyrir Maríumessu og vatnfastaði hann hvorntveggja daginn. En eftir messudaginn reið hann upp í Sæmundarhlíð með flokkana og á Langaholt. Spurði hann þá að Sighvatur faðir hans var kominn norðan í hérað með fjögur hundruð manna. Voru þar þá synir hans allir þeir er þá voru hér á landi. Fór Sturla þá austur yfir vötn og fundust þeir við Vallalaug. Var það þá ráðið að menn skyldu búa sig sem best og leita á suður ef þeir Kolbeinn kæmu eigi sunnan. Sturla sendi jafnan bændur úr héraði upp úr byggð eða á Kjöl suður eða annan veg á njósn en öngir komu aftur. Leið svo fram á vikuna til frjádagsins. Þá var Sturla að Vallalaug. Var þá mart talað og mest um það hvort þeir Kolbeinn mundu sunnan koma. Og er menn töluðu þetta tók Sturla til orða: Mikinn mun ætla eg þess vera með oss frændum hvern veg það er gefið. Ef þeir hafa vald yfir mér, frændur mínir, þá hygg eg að mér sé dauðinn einn ætlaður en það veit guð með mér þó að eg eigi vald á þeim að engis þeirra blóði skal eg út hella. Öngar njósnir fengu þeir um kveldið af sínum mönnum en þó fór þá pati af því að menn hefðu grun á að flokkarnir mundu í nánd vera. Þá var það ráð gert að flokkarnir allir skyldu liggja úti um nóttina með vopnum sínum. Voru þeir þá skammt frá lauginni og sváfu menn heldur lítið flestir. Um morguninn spurði Sturla nafna sinn Sturlu Þórðarson: Hvað ætlar þú nafni, sagði hann, hvort þeir komi sunnan? Sturla svarar: Það ætla eg nú að þeir komi. Hvað dreymdi þig? sagði Sturla Sighvatsson. Mig dreymdi það, sagði Sturla, að eg var í Hvammi á föðurleifð minni og þar vorum vér allir fyrir handan ána upp frá Akri. Kross stóð hjá oss á holtsmúlanum hár og mikill. Þá þótti mér hlaupa skriða mikil úr fjallinu og var smágrjót í, allt nema einn steinn. Hann var svo mikill sem hamar hlypi að oss og þótti mér undir verða margt vorra manna og margt komst undan. En Vigfús Ívarsson varð undir svo að eg kenndi. En þá vaknaði eg, sagði hann. Sturla svarar: Oft verður sveipur í svefni, sagði hann. Frjádagsaftaninn reið Sturla með sína sveit á Miklabæ en Kolbeinn bróðir hans á Víðivöllu, Sighvatur í Sólheima. Markús var að Miðskytju og synir Skarð-Snorra og þeir af Meðalfellsströnd. Flokkunum var dreift eftir allri Blönduhlíð mjög en hestar fyrir neðan.