Ísls ch. 116

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þeir menn er voru vinir Sighvats ræddu það fyrir Órækju að hann skyldi ríða norður á vald Sighvats og sögðu að þá mundu hans mál best til vegar ganga. Og þar kom að Órækja hlýddi á þetta og reið norður í Eyjafjörð um haustið og með honum Svertingur Þorleifsson og Markús Þórðarson, Játvarður og Þorsteinn Gellisson. Þeir voru níu saman. En er þeir komu á Grund tók Sighvatur við þeim forkunnar vel og var þar hin fegursta veisla. Skorti eigi góðan mjöð. En er þeir töluðu um mál sín sagði Órækja svo að hann lést því þar kominn að hann vildi að Sighvatur skipaði einn málum þeirra um alla þá hluti er hann taldi á við hann. Hann lést vera ekki fésjúkur en sagði það að Sighvatur mundi ekki vilja minnka hann. Lést honum og það mestu þykja skipta. En við þessi orð Órækju varð Sighvatur ekki búinn til handsalanna og voru þeir þar tvær nætur. En um daginn eftir bað Órækja reka heim hesta þeirra en þeir gengu í skála að tala. Innti Órækja þá til hvern enda hafa skyldu mál hans, bauð og allt hið sama. Sighvatur kvað það eitt meðal þeirra er þeir máttu semja en það er þú hefir brotið við Sturlu, þar verður ráð fyrir að gera að hann hafi nefnur og handsöl þau er honum líka. Þér vil eg bjóða og við þig sættast en fyrir málum okkar Sturlu geri eg ekki ráð fyrr en hann kemur til, segir Órækja. Og nú er þeir töluðu þetta kom maður í skálann og mælti einmæli við Sighvat. Eftir það spyr Sighvatur Órækju hvern veg hann ætlaði að ríða. Hann lést ætla út til Gása að kaupa sér þarfindi. Sighvatur tók þá til orða: Þú skalt ríða ekki til Gása. Vil eg að þú ríðir vestur Skjálgdalsheiði eða Villingadalsheiði og ríða nú þegar því að við munum nú ekki greiða héðan frá það er við höfum eigi hér til greitt. Gekk Órækja þá til hesta sinna og reið brott. Voru þar kveðjur skipulegar. Þá voru og búnir hestar Sighvats og reið hann út eftir héraði. En er hann kom út frá Eyrarlandi kom þar í mót honum Sturla son hans. Hafði hann riðið frá skipi þegar er hann varð landfastur. Sturla mælti að þá skyldu þeir þegar ríða eftir þeim Órækju en Sighvatur vildi það eigi og riðu þeir heim til Grundar. Órækja reið vestur um heiði. En er hann reið á Víðimýri var Þórður kakali þar kominn til leiks. Þeir stóðu úti margir saman. Riðu þeir Órækja beint hjá þeim og mæltu hvorigir við aðra. Reið Órækja heim og sat þar um haustið en litlu fyrir vetur reið hann vestur til fjarða. Þá er Órækja reið vestur gisti hann í Hvammi og voru þeir þar fyrir Sturla Þórðarson og Páll Loftsson. Órækja bað þá báða að þeir skyldu ríða vestur með honum og lagði þar mörg orð til en það varð af að þeir fóru. Þá fór og vestur Svarthöfði Dufgusson og Andrés Hrafnsson. Hann hafði orðið afturreka á Eyrum um haustið. Þá var í Vatnsfirði allfjölmennt um veturinn og góð híbýli og engi voru þá rán berleg en þó var kveðið á fé bónda um alla fjörðu. Af Álftamýri var rekið sauðfé nokkuð inn á Eyri til brullaups er Sigmundur Gunnarsson fékk Herdísar Hrafnsdóttur.