Ísls ch. 92

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorvaldur Gissurarson spurði Þórð Sturluson hví hann ætlaði að svo skjótt mundi saman hafa gengið sættin síðan þeir gengu úr milli að fara. Eigi veit eg það, segir Þórður, en uggi eg að Snorri bróðir minn muni gert hafa vinaskipti og selt vináttu Sighvats og Sturlu en tekið við vináttu Kolbeins er mig uggir að vér frændur munum mestan ófarnað af hljóta áður lýkur. Þorvaldur mælti þá: Undarlegt þykir mér er Kolbeinn vildi gifta systur sína skilfengna hórkonusyni Snorra. En það er satt er mælt er að sjálfur veit gerst hverjum varningi verja á. Þetta sumar um þing fóru Ísfirðingar vestan í Dali, Þórður Heinreksson, Högni Halldórsson, Böðvar Steinarsson, Hjálmssynir og enn fleiri stakkgarðsmenn. Þeir grófu upp lík þeirra bræðra og fluttu vestur í Vatnsfjörð og jörðuðu þar. Þetta þótti mönnum gert af mikilli elsku við þá bræður Þorvaldssonu. Um sumarið fyrir Ólafsmessu fór Snorri vestur til Vatnsfjarðar með tuttugu menn. Þar var með honum Órækja son Snorra og Árni óreiða og Ásvarðssynir og hafði gott mannval. Hann gisti í Hvammi. Ólafsmessu var hann í Vatnsfirði og komu þar bændur til hans um Ísafjörð og bundust allir á hendi Snorra. Þá kom til hans Ólafur Æðeyingur. Hann hafði getið barn við Þórdísi dóttur Snorra. Seldi hann þá Snorra sjálfdæmi. Hann gerði af honum Æðey en frændur hans skyldu leysa ef þeir vildu. Í þann tíma var í kærleikum við Þórdísi Oddur Álason og fann hann Snorra ekki í þessi ferð. Snorri fór heim suður og fann Sturlu heima og fór með þeim allt sæmilega í það sinn. Það haust bjóst Kolbeinn við brúðlaupi Órækju og vænti Snorra þannig. En Snorri vildi eigi fara og setti fyrir ferðina Þorleif úr Görðum og Staðar-Böðvar og var ekki ráð gert fyrir um staðfestu í Miðfirði. En er þeir komu norður og Kolbeinn vissi þetta varð hann styggur mjög og kallaði allt rofið við sig. En svo lauk að Þorleifur gekk til handsala við Kolbein að Órækja skyldi hafa tvö hundruð hundraða og stað í Stafaholti og kallaði Snorra því hafa játað sér ef Kolbeini þætti eigi efnt við sig ella. Tókst við þetta ráðahagur með þeim Órækju og Arnbjörgu og fór hún til bús með honum í Deildartungu og var þar um veturinn.