Svínf ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er at segja fra Sæmundi ok þeim frændum, at þeir rísa upp um morgininn á Hörgslandi ok báðu taka hesta sína. Ok eftir þat stigu þeir á bak ok riðu allir í steindum söðlum. Riðu síðan sem leið liggr til Kirkjubæjar ok at því síki, sem leiðin liggr yfir fyrir ofan Kirkjubæ, ok skammt frá þeim hvammi, er þeir Ögmundr sátu í.

Sæmundr reið þeira fyrstr. Hann var í hálflitum kyrtli, rauðum ok grænum, ok hafði kastat yfir sik söluváð, ok váru saman saumaðir jaðrarnir, því at þoka var myrk ákafliga ok hraut ór af vætu, ok stálhúfa á höfði ok gyrðr sverði, buklara á söðulboga. Hann var meðalmaðr vexti ok manna kurteisastr, ljóshærðr ok fölleitr, eygðr vel ok nökkut munnljótr ok þó vel farinn í andliti, manna bezt knár jafnmikill. 

Guðmundr, bróðir hans, reið næst honum. Hann var í bláum kyrtli ok hafði yfirhöfn stríprenda. Hann reið við alvæpni. Hann var lágr maðr ok sívalvaxinn, herðimikill ok miðmjór ok rauðgulr á hár ok hærðr mjök, þykkleitr ok fríðr maðr sýnum, blíðr í viðræðu. 

Þorsteinn Skeggjason reið næstr honum. Hann var meðalmaðr vexti ok fálátr maðr í skaplyndi. Klængr reið síðast. Hann var hár ok grannligr, ljóss á hár ok vel á sik kominn. Vápnaðir váru þeir báðir Skeggjasynir. 

Ögmundr stendr upp, er þeir ríða á síkit, ok bað taka þá. 

Þorsteinn Skeggjason mælti þá: "Sér þú, Sæmundr, at Ögmundr sitr hér fyrir oss vit marga menn?" 

Sæmundr svarar: "Hvat kemr til þess?" 

"Er sem má," segir Þorsteinn. 

Sæmundr ríðr fram í götuskarðit. 

Ögmundr gekk á bakkann fram ok tók báðum höndum um Sæmund fyrir neðan axlir ok ætlaði at færa hann af baki, en þat gekk eigi, því at hann sté svá í stigreipin fast, er hann reið í standsöðli. Tóku þá til þrír aðrir með Ögmundi. En sumir sprettu gjörðunum ok tóku hann svá ofan. En þeir Snorri sveimr ok Brandr Guðmundarson tóku Guðmund af baki. Þórarinn Snorrason ok Árni gullskeggr tóku Þorstein af baki. 

Klængr komst af síkinu ok hljóp af baki ok brá sverði. 

Þat sér Egill skyrhnakkr ok leggr til Klængs með spjóti, svá at hann fell á bak aftr í síkit, ok varð honum laust sverðit. 

Þá gekk at Jón karl ok rétti at honum spjótskefti ok bað hann í taka. 

Klængr stóð upp ok tók í skaftit ok mælti: "Grið vilda ek, frændi." 

"Vel mun þat," segir Jón, "ok mun ek taka við vápnum þínum." 

Jón gekk þá at Þorsteini ok bauð honum grið. Hann tók við vápnum hans. 

Þá mælti Sæmundr: "Hvat skal fyrirsát þessi, Ögmundr? ‑ Ek hugða, at vér værim menn sáttir." 

Ögmundr segir: "Þú skalt deyja ok svá Guðmundr, bróðir þinn." 

"Prestsfund vilda ek hafa," segir Sæmundr. 

"Skömmu muntu prest hafa fundit," segir Ögmundr. 

"Ger nú sem guð kennir þér," segir Sæmundr. 

Jón karl sagði, at eftir presti skyldi fara. 

Þrír váru prestar á staðnum. Þormóðr hét staðarprestr, annarr Hjalti, þriði Sæmundr. Nú koma prestar, ok biðja þeir Þormóðr þeim griða, en Sæmundr prestr varð við hraporðr ok sagði Ögmund seint mundu bætt fá glæp sinn, ef þetta færi fram. 

Ögmundr hlýddi til, hvat þeir töluðu, ok gaf sér ekki um. 

Sæmundr Ormsson bað Ögmund, at senda skyldi eftir Brandi ábóta, ok kvaðst vilja finna hann. 

Ögmundr kvað þess enga ván. 

Ok er engi kostr var griða, skriftaðist Sæmundr við Þormóð prest, en Guðmundr við Hjalta prest, ok tóku báðir þjónustu, hold ok blóð Jesu Kristi í sinn líkama. Eftir þat lásu þeir letaniam. Síðan varp Sæmundr af ser yfirhöfninni ok fell á kne ok laut í gaupnir sé ok bað guð almáttkan sér miskunnar. Hann varð bæði við dauðann harðliga ok hjálpvænliga. 

Ögmundr mælti til Árna gullskeggs: "Tak hér öxi, ok högg í höfuð Sæmundi, ef hann leggst eigi niðr." 

Sæmundr fell þá til jarðar ok hafði hendr fyrir augum sér. Árni hjó þá á hálsinn, svá at öxin stóð í sandinum, en höfuðit hné af honum. En þat undruðust menn, er ekki blæddi líkamanum. Guðmundr Ormsson ok prestarnir lásu þá sjau sálma, ok fann engi maðr, at hann brygði sér nökkut við þessi tíðendi ‑ annan veg en hann kvað nökkut harðara at orðunum en áðr. Þá var hann átján vetra. 

Guðmundr mælti til Ögmundar, þá er þeir höfðu lesit sálmana: "Gott væri enn at lifa, ok vilda ek grið, fóstri." 

Ögmundr leit frá ok mælti: "Eigi þorum vér nú þat, fóstri minn," segir hann. Var hann þá rauðr sem blóð. 

Guðmundr svarar þá: "Sá liggr heðan nú skammt í brott, at eigi er betra at sæma við yðr ok lifa eftir hann dauðan." 

Gekk Ögmundr frá eftir þat ok settist niðr ok var þrútinn mjök í andliti. 

Jón karl mælti þá: "Slíka för skaltu fara, Guðmundr, sem bróðir þinn." Jón kvaddi þá til nökkura menn at vega at Guðmundi, en engi vildi þat gera, því at Guðmundr var flestum mönnum þar hugþekkr. 

Þorsteinn hét maðr, er kallaðr var hrakauga. Hann hafði sótt korn um daginn ok kom heim til eldhússdura. Þar var Illugi bryti. Þorsteinn spurði, hvar menn væri allir. 

"Þat skiptir þik engu. Varðveittu reiðinginum, ok fær hestinn á gras." 

Þorsteinn skerr þá gagntökin ór klyfberanum ok hrindr ofan reiðinginum af hestinum ok klyfjunum með. Hljóp hann þá á bak ok hleypti austr ór garði ok fór allt til þess, er hann kom til móts við þá Ögmund. 

Jón ræddi um, at hann skyldi hafa erendi. Fær Jón í hönd Þorsteini þá sömu öxi, er Sæmundr var veginn með. 

Þorsteinn tók við öxinni ok hafði engi orð fyrir. 

Þá tók til orða Sigmundr Ögmundarson, tólf vetra gamall eða ellifu: "Ger þú, Þorsteinn, þat, sem þeir vilja." 

Guðmundr mælti enn sem fyrr, at gott væri at lifa, en engi svaraði honum. Hann lagðist þá niðr nær brosandi. 

Gekk Þorsteinn þá at með reidda öxina. Hann hjó til Guðmundar, ok kom höggit þar, er mættist hálsinn ok herðarnar, ok sneiddi mjök út á herðarblaðit. Var þat allmikit sár. Gekk sú hyrnan miklu lengra niðr, er út vissi á herðarnar ok á öxlina. 

Ganga þá flestir frá, sem eigi var haldit, ok ætluðu brott at fara, ok þótti þá flestum öllum ærit mikit at unnit ok fannst mikit um þessa atburði. 

Þá gekk at Brandr Guðmundarson ok tók hendi sinni ofan í sárit ok vildi vita, hversu djúpt var, ok leitaði með fingrunum. Síðan mælti hann við Ögmund ok Jón, son hans: "Eigi vilið þér Guðmund feigan, ef ekki skal meira at vinna." 

Jón kvaddi þá enn til Þorstein hrakauga at vinna at honum í annat sinn, svá at yfir tæki með öllu, en hann neitti því. 

Jón kvað honum annan skyldu verra. 

Þorsteinn gekk þá aftr til, þar er Guðmundr lá, ok ætluðu flestir hann þá sálaðan, þeir sem þar váru, ok prestar sungu fyrir sál hans. Þorsteinn reiddi þá upp öxina hart ok hátt ok hjó á hálsinn, svá at af tók höfuðit. 

Þá gengu þeir félagar frá ok heim. 

Líkama Guðmundar blæddi þá mjök. Bjuggu síðan prestarnir um líkin. En þeir Skeggjasynir váru teknir ok byrgðir rammliga í einni lítilli stofu ok heitit þeim dauða þegar eftir helgina. Þá var af nóni.