Vígl ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka sem þeir bræður, Jökull og Einar,
gerðust mjög óspakir í héraðinu. Gengu þeir mjög fótspor
móður sinnar um slíka hluti en Hólmkeli var það leitt og gat
þó ekki að gert. Verða þeir mjög óvinsælir sakir síns
framferðis.

Þeir bræður áttu einn graðan hest, brúnan að lit. Hann var
mjög ólmur. Hverjum hesti renndi hann sem honum var við att.
Hann hafði vígtenn svo stórar að þær voru öngum hesttönnum
líkar.

Víglundur átti og graðan hest, fífilbleikan að lit, hesta
bestur og fegurstur. Hann hafði mikil mæti á hestinum.

Þorgrímur hinn prúði átti tvö yxn brandkrossótt að lit.
Beinslitur var á hornum þeirra. Honum þótti yxnin góð.

Það var einn tíma að Einar kom að máli við móður sína: "Illa
þykir mér að Þorgrímur hinn prúði hefir svo mikil metorð hér
í héraðinu. Ætla eg að vita ef eg komist á muni við Ólöfu
konu hans. Mundi þá vera annaðhvort að hann mundi leita að
hefna eða metnaður hans mundi lægjast og er þó óvíst þó að
hann leiti að hefna að hann beri hærra hlut."

Hún kvað þetta vera vel mælt og nærri sínu skapi.

Og einnhvern dag er Þorgrímur var heiman farinn að erindum
sínum reið Einar til Ingjaldshvols og Jökull bróðir hans með
honum. Ólöf húsfreyja hafði það boðið einni heimakonu sinni
að hvern morgun skyldi hún læsa karldyrum er karlmenn færu
til verks síns og svo gerði hún. Þenna morgun komu þeir nú að
bænum og verður heimakona vör við og gengur til svefnhúss
Ólafar og segir henni að þeir Fossverjar eru komnir.

Stendur hún þá upp skjótt og klæðir sig og gengur til
saumstofu sinnar og setur þar niður griðkonu sína og leggur
yfir hana möttul sinn og mælti: "Bregst þú ekki ókunnig við
þótt Einar ætli mig þig en eg skal svo til sjá að þú fáir
öngva skömm af honum."

Aðra heimakonu sendi hún til dyranna því að ekki var
karlmanna heima. Einar spurði hvar Ólöf væri en hún sagði
hana vera í saumstofu sinni. Þangað snýr Einar og þeir bræður
báðir. En er þeir komu í stofu sáu þeir að Ólöf sat á palli.
Settist Einar niður hjá henni og talaði við hana. Í þessu kom
maður í stofuna bláklæddur og hélt á brugðnu sverði. Maðurinn
var ekki stór vexti en allreiðuglegur var hann. Þeir spurðu
hann að nafni en hann nefndist Óttar. Ekki þekktu þeir þenna
mann en þó stóð þeim nokkur ótti af þessum manni.

Hann tók til orða: "Út er að ganga og fagna Þorgrími bónda
því að hann ríður að garði."

Þeir spretta upp báðir og ganga út og sjá hvar bóndi fer við
mikinn flokk manna. Stökkva þeir á bak og riðu í burt og
heim. En reyndar var þetta búsmali heim rekinn en hinn
bláklæddi maður var Ólöf sjálf.

En er Fossverjar vissu það þóttust þeir hafa farið mikla
smánarferð. Vex nú af nýju mikill óþokki þeirra í millum. En
er Þorgrímur bóndi kom heim sagði Ólöf honum allt hversu
farið hafði.

Þorgrímur mælti þá: "Ekki skulum við okkur að þessu gefa
sakir Hólmkels vinar míns með því að Einar kom ekki sínum
vilja fram."