Vígl ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var einn dag er þeir bræður Jökull og Einar riðu til
Ingjaldshvols. Þeir voru allir heima feðgar og úti staddir.
Jökull spurði hvort Víglundur vill gefa honum hestinn hinn
fífilbleika. Víglundur kveðst ekki ráðinn í því. Jökull kvað
fornmannlega við orðið en Víglundur kvað ekki verða farið að
því.

"Þá muntu vilja etja við mig hestunum."

"Það þykir mér mega," segir Víglundur.

"Þá þykir mér betur en gefinn," segir Jökull.

"Mun það eigi fara sem má?" segir Víglundur.

Kveða þeir á dag nær vera skal hestaatið.

En er sú stund kom er hestum skal etja þá var fram leiddur
Brúnninn þeirra bræðra og lætur hann ógurlega. Þeir bjuggust
og til bræður báðir að fylgja honum. Því næst kom fram
Bleikurinn Víglundar en þegar er hann kom í hringinn þá
snerist hann í kringlu allt þar til er hann hóf upp báða
fætur hina fyrri og setti framan á snoppu Brúns svo að úr
honum hrutu allar vígtennurnar. Síðan lagði hann að tennurnar
sínar og náði afturhuppinum á Brún og reif þar á hol. Datt
Brúnn síðan niður dauður og er Fossverjar sáu það hlupu þeir
til vopna og svo hvorirtveggju og börðust þar til er þeir
Þorgrímur og Hólmkell gátu skilið þá og var þá fallinn einn
maður af Víglundi en tveir af þeim Jökli og skildu við svo
búið.

Enn hélst vinátta með þeim Þorgrími og Hólmkeli sem áður.
Spurði hann og að kært var með þeim Víglundi og Ketilríði og
meinaði hann það ekki en Þorbjörgu og sonum hennar þótti það
mjög illa vera.

Liðu nú svo fram stundir að það var allra manna mál að öngvir
menn væru jafnvænir sem þau Víglundur og Ketilríður á Íslandi
þeim samtíða sakir lista og kurteisi.