Reykd ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórir son Ketils flatnefs, er fyrr var frá sagt að vó Áskel
goða, hann varð sekur eftir víg Hróars Tungugoða sunnan um
land er hann hafði að verið með þeim Móðólfssonum í þeirri
sveit er heitir Skógahverfi, er þeir börðust þar sem nú
heitir Hróarstunga. Það er í milli Foss og Hörgshlíðar og
milli lækja tveggja er þar falla ofan af heiðinni.

Svo er sagt að Þórir fer á fund Eyjólfs Valgerðarsonar að
vita um héraðsvist norður þar því að hann var nokkuð skyldur
honum og þó lítt. Nú biður hann Eyjólf að staðfestast þar í
héraðinu er hann kom út. Eyjólfur bað lýsa sýknu hans á
Hegranessleið og taldi hann vera sýknan ef engi talaði á móti
og svo á Vöðlaleið. Svo var gert og fékkst þar hvortveggja
sýknan þegar er beiðst var. Síðan skal biðja á
Ljósvetningaleið. Og þótti Eyjólfi það líkast að þar mundi í
móti mælt sýknu hans en taldi hann vera frjálsan ef þar
fengist sýknuleyfið. Þar kom Eyjólfur til leiðarinnar og svo
Þorgeir frá Ljósavatni og sat Þórir í milli þeirra
höfðingjanna.

Svo er sagt að Skúta kemur nú að máli við Þorstein bróður
sinn og spyr hvort hann vill heldur vinna á Þóri eða setja
ráðin til og sagði þá eiga honum mikla harma að gjalda er
hann hafði drepið föður þeirra: "Skaltu fyrir því kjósa um,"
sagði Skúta, "að eg mun gera það sem þú vilt síður því að
eigi mun auðvelt þykja að svo búnu að komast yfir hann. Og
eigi ber okkur að minni nauðsyn til, þótt torvelt sé að ná
honum, að reka okkarra harma við hann."

En Þorsteinn þóttist til hvorskis vera vel fær. Og nú þóttist
Skúta sjá að þetta mundi verða meir til hans að taka og setti
þau ráð til að Þorsteinn skal bjóða Þorgeiri sætt fyrir sekt
þess manns er hann hafði fyrir ráðið og lúka þegar fyrir
sakar fjölskyldar þeirrar er hann átti að annast. Og nú
verður svo sem hann setti ráð til að Þorsteinn bauð fyrir
vottum sættina og Þorgeir kvaðst vilja að Þorsteinn gengi til
handsalanna og með fá menn. Skúta var með Þorsteini og
duldist hann. Og nú þegar er Skúta mátti að komast þá hjó
hann þegar til Þóris með öxinni Flugu og veitti honum
banasár.

Þá mælti Skúta: "Veiddi Fluga Flatnefjunginn þótt hann sæti á
millum tveggja goðanna."

Eigi máttu nú lúkast handsölin fyrir þröng þeirri er þar var.
Og svo er sagt að Skúta komst í brott úr þrönginni og á bak
hesti sínum og hleypti þegar í brott í skóginn og var bæði
riðið og runnið eftir honum og varð honum þó ekki náð og
komst hann svo undan. Fara menn nú heimleiðis og undu þeir
Eyjólfur illa við þenna atburð og Þorgeir því að þeir vildu
hafa haldið hendi yfir manninum.

Annan dag eftir þá er smalamaður Þorgeirs goða hafði rekið fé
sitt þá hittir hann mann þann er finna vildi Þorgeir og
kvaðst vera sekur og vildi biðja hann dugnaðar og viðtöku en
þorði þó eigi að láta sjá sig og biður hann að koma þangað í
skóginn en hann kveðst mundu þar bíða og bað hann þó aðra
menn ekki láta vara verða við þetta en Þorgeir. Smalamaður
fer nú sem honum var boðið og segir Þorgeiri en hann grunaði
hverju gegna mundi og fór nú til skógar með tíunda mann og
lætur hann eftir mennina við skóginn en þeir fóru tveir einir
í skóginn, Þorgeir og smalamaður hans, og fundu hvergi hinn
seka manninn og fer Þorgeir nú heim aftur við svo búið.