SnSt, Skm ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú skal láta heyra dæmin, hvernig höfuðskáldin hafa látit sér sóma at yrkja eftir þessum heitum ok kenningum, svá sem segir Arnórr jarlaskáld, at Óðinn heiti Alföðr:

Nú hykk slíðrhugaðs segja,

síð léttir mér stríða,

þýtr Alföður, ýtum

jarls kostu, brim hrosta.

Hér kallar hann ok skáldskapinn hrostabrim Alföður. Hávarðr halti kvað svá:

Nú er jódraugum ægis

arnar flaug of hauga;

hygg ek, at heimboð þiggi

Hangagoðs af vangi.

Svá kvað Víga-Glúmr:

Lattisk herr með höttu

Hangatýs at ganga,

þóttit þeim at hætta

þekkiligt, fyrir brekku.

Svá kvað Refr:

Oft kom, jarðar leiptra

er Baldr hniginn skaldi,

hollr at helgu fulli

Hrafnásar mér, stafna.

Svá kvað Eyvindr skáldaspillir:

Ok Sigurð

hinn er svönum veitti

hróka bjór

Haddingja vals

Farmatýs,

fjörvi næmðu

jarðráðendr

á Öglói.

Svá kvað Glúmr Geirason:

Þar var, hrafna byrjar

þeim stýrðu goð Beima

sjalfr í sæki-alfi

Sigtýrs Atals dýra.

Svá kvað Eyvindr enn:

Göndul ok Skögul

sendi Gautatýr

at kjósa of konunga,

hverr Yngva ættar

skyldi með Óðni fara

ok í Valhöllu vera.

Svá kvað Úlfr Uggason:

Ríðr at vilgi víðu

víðfrægr, en mér líða,

Hroftatýr, of hváfta

hróðrmál, sonar báli.

Svá kvað Þjóðólfr inn hvinverski:

Valr lá þar á sandi,

vitinn inum eineygja

Friggjar faðmbyggvi,

fögnuðum dáð slíkri.

Þat kvað Hallfreðr:

Sannyrðum spenr sverða

snarr þiggjandi viggjar

barrhaddaða byrjar

biðkván und sik Þriðja.

Hér er þess dæmi, at jörð er kölluð kona Óðins í skáldskap. Svá er hér sagt, at Eyvindr kvað:

Hermóðr ok Bragi,

kvað Hroftatýr,

gangið í gögn grami,

því at konungr ferr,

sá er kappi þykkir,

til hallar hinig.

Svá kvað Kormákr:

Eykr með ennidúki

jarðhljótr día fjarðar

breyti, hún sá er, beinan,

bindr. Seið Yggr til Rindar.

Svá kvað Steinþórr:

Forngörvan á ek firnum

farms Gunnlaðar arma

horna fors at hrósa

hlítstyggs ok þó lítinn.

Svá kvað Úlfr Uggason:

Þar hykk sigrunni svinnum

sylgs valkyrjur fylgja

heilags tafns ok hrafna.

Hlaut innan svá minnum.

Svá kvað Egill Skalla-Grímsson:

Blætk eigi af því

bróður Vílis,

goðjaðar,

at ek gjarn séa;

þó hefr Míms vinr

mér of fengit

bölva bætr,

er it betra telk.



Gafumk íþrótt

ulfs of bági,

vígi vanr,

vammi firrða.

Hér er hann kallaðr goðjaðarr ok Míms vinr ok úlfs bági. Svá kvað Refr:

Þér eigu vér veigar,

Valgautr, salar brautar,

Fals, hrannvala fannar,

framr, valdi tamr, gjalda.

Svá kvað Einarr skálaglamm:

Hljóta mun ek, né hlítir,

Hertýs, of þat frýju,

fyrir örþeysi at ausa

austr víngnóðar flausta.

Svá kvað Úlfr Uggason:

Kostigr ríðr at kesti,

kynfróðs, þeim er goð hlóðu,

Hrafnfreistaðar, hesti

Heimdallr, at mög fallinn.

Svá er sagt í Eiríksmálum:

Hvat er þat drauma, kvað Óðinn,

ek hugðumk fyrir dag rísa,

Valhöll ryðja

fyrir vegnu fólki,

vekða ek Einherja,

bæða ek upp rísa,

bekki at strá,

bjórker leyðra,

valkyrjur vín bera,

sem vísi kæmi.

Þat kvað Kormákr:

Algildan bið ek aldar

allvald of mér halda

ýs bifvangi Yngva

ungr. Fór Hroftr með Gungni.

Þat kvað Þórálfr:

Sagði hitt, er hugði,

Hliðskjalfar gramr sjalfum,

hlífar-styggs þar er höggnir

Háreks liðar váru.

Svá kvað Eyvindr:

Hinn, er Surts

ór sökkdölum

farmögnuðr

fljúgandi bar.

Svá kvað Bragi:

Þat erumk sýnt, at snimma

sonr Aldaföðrs vildi

afls við úri þafðan

jarðar reist of freista.

Svá kvað Einarr:

Því at fjölkostigr flestu

flestr ræðr við son Bestlu,

tekit hefk morðs til mærðar,

mæringr en þú færa.

Svá kvað Þorvaldr blönduskáld:

Nú hef ek margt

í miði greipat

burar Bors,

Búra arfa.