Glúm ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú býr Bárður mál til. Og er Vigfús veit það segir hann föður
sínum að eigi mun honum hugna að menn búa þjófsök á hönd
fóstra hans.

Glúmur svarar: "Veistu að hann er ótrúr og mun óvinsælt verða
málið að bera af honum kviðinn."

Vigfús segir: "Um stærra vildi eg að þá væri að mæla."

Glúmur svarar: "Betra þykir mér að gjalda fyrir hann og fari
hann hingað og bregði búi heldur en leggja fyrir slíkan mann
virðing mína."

Nú koma menn til þings og málið í dóm og á Glúmur að bera
tólftarkvið. Þá varð Vigfús var við að hann ætlaði á að bera
kviðinn og gekk að dóminum og kveðst vilja mundu, ef fóstri
hans yrði sekur, að Glúmi þætti það alkeypt. Og varð svo að
Glúmur ónýtti málið og ber af honum kviðinn og fékk af
óvirðing.

En er þaðan leið vetur eða tveir þá hvarf Halla túngöltur svo
feitur að trautt mátti rísa. Þá kom Bárður um dag og spurði
ef galti væri drepinn. Halli sagði horfinn vera.

Bárður svarar: "Hann mun farinn að leita sauða þeirra er
stolið var hið fyrra haust."

Hann segir: "Þess get eg að eina leið hafi farið. Muntu
stefna vilja Hallvarði?"

Bárður svarar: "Svo skal vera því að nú mun Glúmur eigi af
honum bera kviðinn því að Vigfús olli þá er af var borinn en
nú er hann eigi hér á landi."

Bárður tekur málið og fer í stefnuför. Og er hann finnur
Hallvarð hefir hann skjót málalok, höggur af honum höfuð,
sagði síðan föður sínum. Hann lét illa yfir og fer þegar á
fund Glúms og sagði honum atburðinn og býður honum eindæmi.
Glúmur þiggur það, gerir lítið fé en lét gjalda fyrir göltinn
og sauðina og mælist það vel fyrir. En er Vigfús kom út varð
hann illa við dráp Hallvarðs.

Glúmur segir: "Eigi skal hlýða að bregða þessi sætt er nú er
ger."

Nú áttust þeir ekki við þó að þeir fyndust Bárður og Vigfús.

Annað sumar var stofnað hestaþing það er öllum hestum skal
etja þeim er til voru í héraðinu og skyldu þeir í mót úr
hinum efra hrepp og hinum neðra og skyldu sinn mann hvorir
til taka og kveða að hvorir betur hefðu og skulu þeirra
atkvæði standa er til voru kosnir. Ofan úr hrepp var Bárður
til kosinn en úr neðra hrepp Vigfús Glúmsson. Var þar fjöldi
hesta og góð skemmtan og mjög jafnvígi og voru mörg hestavíg
senn um daginn. En svo lauk að jafnmargir höfðu vel bitist og
jafnmargir runnið og urðu þeir á það sáttir að jafnvígi væri.

En þá lést Vigfús eiga hest er eigi var att "og er sá bestur
þeirra er hér hafa í dag komið. Leiðið þér þar í mót
nokkurn."

Bárður svarar: "Vondur líst oss sjá. Munum vér engan þar mót
láta og köllum þó jafnvígi."

Vigfús segir: "Skortir yður þá og muntu eigi það vilja að
mælt sé að þér hafið eigi við."

"Vel hefir þú einurð haldið hér til en nú skýjar á heldur og
finnst nú það á að þú munt oftar hafa staðið nær búrhillum og
ráðið um matargerð með móður þinni en gengið að hestavígum og
er þann veg litt skegg þitt eigi síður."

Vigfús hló að og margir aðrir. Kemur húskarl Halla heim og
spurði hann að hestaþinginu.

Húskarlinn svarar: "Jafnvígi þótti þeim."

Halli spurði: "Urðu þeir ásáttir Bárður og Vigfús?"

Hann svarar: "Víst vel. Þó mælti Bárður orð eitt við Vigfús."

Hann spurði: "Hvert var það?"

Hann segir.

Halli mælti: "Það er ills efni."

Húskarlinn segir: "Hló Vigfús að."

Halli svarar: "Það er vani þeirra feðga að hlæja þá er
víghugur er á þeim."

Finnast þeir feðgar Halli og Bárður og spyr Halli hví honum
yrði það fyrir að mæla svo ferlegt "og uggir mig að dragi til
mikillar ógiftu. Mun það eitt ráð að þú farir utan og sækir
þér húsavið og ver utan þrjá vetur ella muntu feigur."

Bárður segir: "Ekki lag væri að ef þú værir eigi ragur, slíkt
gerir ellin að hræðist um sonu þína."

Halli svarar: "Þóttú sért hetja mikil mun þér torsótt að
halda þig í héraðinu."

Hann gerir eftir ráðum föður síns og fer utan.

Síðan kaupir Halli að einum einhleypingi að fara í Skagafjörð
eða vestur þaðan og segja að Bárður færi af því utan og
treystist eigi öðru fyrir þeim feðgum en fara utan fyrir eitt
orð "og engi þorir þeim í mót að gera í héraðinu."

Hann gerði sem Halli bað. Þetta bragð var til þess gert að
frændur Bárðar sætu í friði fyrir hans sakar. Bárður var einn
vetur utan og kom þá út til bús síns.