Glúm ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það er sagt að Glúm dreymdi eina nótt. Hann þóttist vera úti
staddur á bæ sínum og sjá út til fjarðarins. Hann þóttist sjá
konu eina ganga utan eftir héraðinu og stefndi þangað til
Þverár. En hún var svo mikil að axlirnar tóku út fjöllin
tveggja vegna. En hann þóttist ganga úr garði á mót henni og
bauð henni til sín og síðan vaknaði hann.

Öllum þótti undarlegt en hann segir svo: "Draumur er mikill
og merkilegur en svo mun eg hann ráða að Vigfús móðurfaðir
minn mun nú vera andaður og mundi kona sjá hans hamingja vera
er fjöllum hærra gekk. Og var hann um aðra menn fram um
flesta hluti að virðingu og hans hamingja mun leita sér
þangað staðfestu sem eg em."

En um sumarið er skip komu út spurðist andlát Vigfúss.

Þá kvað Glúmur vísu:

Fara sá eg hólms und hjálmi

hauks í miklum auka

Jörð að Eyjafirði

ísungs, fira dísi,

þá svo að dóms í draumi

dals ótta mér þótti

felli-Gunnr með fjöllum,

fólkvandar bjóðr, standa.

Um vorið hitti Þorkell Þorvald krók og aðra sonu Þóris,
leitar eftir að þeir muni fylgja þessu máli. En hann taldi
til skyldu við dóttur sína og marga aðra vináttu er hann
hefir þeim gert og Sigmundur sonur hans. Þorvaldur hittir
Þórarin, segir að ámælissamt mun verða nema þeir fylgi máli
mágs síns.

Hann lést vilja slíkt allt að veita sem hann hefir föng á "og
það er nú auðsætt að Glúmur ætlar að miklast af vígi
Sigmundar en vér unnum oss eigi verr metorða í héraðinu."

Þórarinn segir: "Svo líst mér sem vant muni svo málinu að
fylgja að öruggt sé að vér vöxum af. Og enn við uppgang Glúms
er þess eigi örvænt að honum kippi í kyn og ætt sína. Fer eg
því tregari að en þér að mér sýnist óvís virðingin að deila
við Glúm en mér þykir og eigi gott ef aukast vill óvirðing
vor."

En með áeggjun þá bjó Þórarinn Þórisson mál til alþingis á
hendur Glúmi um víg Sigmundar en Glúmur bjó mál til á hendur
Þorkatli hinum háva um illmæli við þrælana og annað bjó hann
á hönd Sigmundi og stefndi honum um stuld og kvaðst hann
drepið hafa á eign sinni og stefnir honum til óhelgi er hann
féll á hans eign og gróf Sigmund upp.

Síðan fóru mál til alþingis við svo búið og sótti Glúmur þá
frændur sína að liðveislu, Gissur hvíta og Teit son
Ketilbjarnar frá Mosfelli og Ásgrím Elliða-Grímsson og segir
þeim allan málavöxt og ágang þeirra feðga og ranglæti og
marga svívirðing. Kvaðst hann þar vætta eflingar til réttra
laga er þeir voru en hann væri sjálfur fyrir. Þeir kváðust
allir þess skyldir að hans hlutur lægi eigi í óvina hendi,
kváðust fegnir því verða ef hans uppreist yrði í þeirri ætt.

Líður þingið að dómum fram og hafa Esphælingar fram vígsmálið
með áeggjun þeirra er harma sinna áttu að minnast en víst
væri að eigi mundu spjöllin á vera. Glúmur hefur málið á
hendur Þorkatli og komu sakar í dóm. Hafði Glúmur mikinn
frændaafla og vina.

Og er til varna var boðið, Glúmur segir: "Á þá leið er að það
má mörgum kunnigt vera að þér hafið málið meir til búið með
óskapi en eigi séu spjöllin á því að Sigmund drap eg á mínu
fé og áður eg riði til þings stefndi eg honum til óhelgi."

Hann nefndi sér að því votta og ver svo sökina og veittu þeir
frændur honum svo að Sigmundur féll óheilagur. Síðan hefir
Glúmur mál fram á hendur Þorkatli um bekráð til fjár síns og
horfir þar óvænt Þorkatli því að vitni gengu að með Glúmi og
finnast þar eigi lögvarnir í móti og horfði til þess að
Þorkell mundi verða sekur. Var leitað um sættir við Glúm.

Hann segir þá tvo kosti vera, að hann mundi sök fram hafa eða
Þorkell seldi honum Þverárland með slíku verði sem hann vildi
á kveða og var það eigi betur en hálfvirði: "Má og Þorkell
það ætla ef hann verður sekur að við skulum eigi báðir á
þingi annað sumar."

Og nú áttu hlut í vinir Þorkels að hann sættist og tók
Þorkell það ráð sem honum hæfði, sættist á mál og seldi Glúmi
landið, skyldi búa þau misseri og voru þá sáttir að kalla og
undu Esphælingar illa við málalok. Og héðan frá greri aldregi
um heilt með þeim Glúmi og Esphælingum.

Og áður Þorkell fór á brott frá Þverá þá gekk hann til hofs
Freys og leiddi þangað uxa gamlan og mælti svo: "Freyr,"
sagði hann, "er lengi hefir fulltrúi minn verið og margar
gjafar að mér þegið og vel launað, nú gef eg þér uxa þenna
til þess að Glúmur fari eigi ónauðgari af Þverárlandi en eg
fer nú. Og láttu sjá nokkurar jartegnir hvortú þiggur eða
eigi."

En uxanum brá svo við að hann kvað við og féll niður dauður
og þótti Þorkatli vel hafa við látið og var nú hughægra er
honum þótti sem þegið mundi heitið. Hann fór síðan norður til
Mývatns og bjó þar og er hann úr sögunni.