Vatn ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er voraði og nokkuð leysti snjó úr hlíðum þá mælti
Ingimundur: "Forvitni er mér á að vita ef nokkurir menn
gengju á hátt fjall og sæju ef nokkuð væri snjóminna að sjá í
aðra staði því að eigi þykir mér sem vér munum í þessum dal
búnað reisa og eigi er ellegar jafnkeypi."

Síðan gengu menn á fjall eitt hátt og sá víða þaðan.

Þeir komu aftur og sögðu Ingimundi að fjöll voru snjólaus
mjög þau er lágu í landnorður "og gott til að líta en hér er
sem hin sama hríð sé ávallt er vér erum og kunnum vér það að
sjá að þar eru landskostir miklu betri."

Ingimundur svarar: "Þá er hóf að og væntum enn að nokkuð
grænt mun fyrir liggja. Svo mun hlut til draga."

Nú búast þeir snemma um vorið og er þeir nálgast norður til
Vatnsdals þá mælti Ingimundur: "Sú mun sannast spáin
Finnanna, því að nú kenni eg landsleg að frásögn þeirra, að
hér mun oss að vísað, og vænkast nú mjög. Eg sé nú og land að
víðleika með vexti og ef þar fylgja kostir þá má vera að hér
sé vel byggjanda."

Og er þeir komu að Vatnsdalsá þá mælti Vigdís kona
Ingimundar: "Hér mun eg eiga dvöl nokkura því að eg kenni mér
sóttar."

Ingimundur svarar: "Verði það að góðu."

Þá fæddi Vigdís meybarn. Hún var Þórdís kölluð.

Ingimundur mælti: "Hér skal Þórdísarholt heita."

Síðan sótti liðið upp í dalinn og sá þar góða landakosti að
grösum og skógum. Var fagurt um að litast. Lyfti þá mjög
brúnum manna. Ingimundur nam Vatnsdal allan fyrir ofan
Helgavatn og Urðarvatn. Þórdísarlækur fellur vestan í
Smiðjuvatn. Ingimundur kaus sér bústað í hvammi einum mjög
fögrum og efnaði til bæjar. Hann reisti hof mikið hundrað
fóta langt og er hann gróf fyrir öndvegissúlum þá fann hann
hlut sinn sem honum var fyrir sagt.

Þá mælti Ingimundur: "Það er þó satt að segja að eigi má við
sköpunum sporna en þó skal nú á þetta góðan hug leggja. Bær
sjá skal heita að Hofi."

Menn Ingimundar skipuðu sér um dalinn og tóku bústaði að hans
ráði.

Þetta haust voru íslög mikil og er menn gengu á ísana þá
fundu menn birnu eina og með henni húna tvo.

Ingimundur var í þeirri ferð og kvað það Húnavatn heita
skyldu "en fjörður sá er flóir allur af vötnum, hann skal
heita Vatnafjörður."

Eftir það fór Ingimundur heim. Hann setti saman virðulegt bú
og gerðist brátt yfirmaður Vatnsdæla og þeirra sveita er
nálægstar voru. Hann átti mart ganganda fé, bæði naut og
sauði og annan búsmala.

Það sama haust hurfu frá honum sauðir og fundust um vorið í
skógum. Þar heitir nú Sauðadalur. Og má af því marka
landskosti þá er í það mund voru að féið gekk allt sjálfala
úti.

Þess er enn getið að svín hurfu frá Ingimundi og fundust eigi
fyrr en annað sumar að hausti og voru þá saman hundrað. Þau
voru stygg orðin. Göltur einn mikill og gamall fylgdi þeim og
var kallaður Beigaður. Ingimundur safnar mönnum til að henda
svínin og kvað svo rétt að mæla að tvö höfuð væru á hvívetna.
Þeir fóru eftir svínunum og ráku að vatni því er nú er kallað
Svínavatn og vildu kvía þar við en gölturinn hljóp á vatnið
og svamm yfir og varð svo móður að af honum gengu klaufirnar.
Hann komst á hól einn er nú heitir Beigaðarhóll og dó þar.
Ingimundur festi nú yndi í Vatnsdal. Þá gerðust og margar
sveitir byggðar. Tókust þá upp lög og landsréttur.