Vatn ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var eitt sinn að Ketill mælti við Þorstein son sinn:
"Önnur gerist nú atferð ungra manna en þá er eg var ungur. Þá
girntust menn á nokkur framaverk, annað tveggja að ráðast í
hernað eða afla fjár og sóma með einhverjum atferðum þeim er
nokkur mannhætta var í. En nú vilja ungir menn gerast
heimaelskir og sitja við bakelda og kýla vömb sína á miði og
mungáti og þverr því karlmennska og harðfengi en eg hefi því
fjár aflað og virðingar að eg þorði að leggja mig í hættu og
hörð einvígi. Nú hefir þú Þorsteinn lítinn kraft hlotið afls
og vaxtar. Er það og líkast að þú fylgir þar eftir þinni
athöfn og fari þar eljun eftir og öll tilræði því að eigi
viltu víkjast eftir atferðum hinna fyrri frænda þinna og
sýnir þig eftir því sem þú ert ásýndum og mun hugur fylgja
vexti. Það var ríkra manna siður, konunga eða jarla,
vorra jafningja, að þeir lágu í hernaði og öfluðu sér fjár og
frama og skyldi það fé eigi til arfs telja, né sonur eftir
föður taka, heldur skyldi það fé í haug leggja hjá sjálfum
höfðingjum. Nú þótt synir þeirra tækju jarðir máttu þeir eigi
haldast í sínum kostum þótt virðing félli til nema þeir legðu
sig og sína menn í hættu og herskap, aflandi sér svo fjár og
frægðar hver eftir annan, og stíga svo í fótspor frændum
sínum. Nú ætla eg að þér séu ókunn hermannalög og mætti eg
þau kenna þér. Ertu nú og svo aldurs kominn að þér væri mál
að reyna þig og vita hvað hamingjan vill unna þér."

Þorsteinn svarar: "Eggjað væri nú ef nokkuð tjóaði."

Hann stóð upp og gekk í burt og var hinn reiðasti.

Skógur mikill liggur á milli Raumsdals og Upplanda er
almannavegur liggur yfir þótt nú heftist fyrir þeim
meinvættum er menn hugðu úti liggja þótt enginn kynni frá að
segja. Nú þótti sú framaferð mest að ráða hér bætur á.