ÍvIng ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þeima hlut má marka er nú mun eg segja hver dýrðarmaður
Eysteinn konungur var eða hve mjög hann var vinhollur og
hugkvæmur eftir að leita við sína ástmenn hvað þeim væri að
harmi.

Sá maður var með Eysteini konungi er Ívar hét og var
Ingimundarson, íslenskur að ætt og stórættaður að kyni, vitur
maður og skáld gott. Konungur virti hann mikils og var til
hans ástsamlega sem sýnist í þessum hlut.

Þorfinnur hét bróðir Ívars. Hann fór og utan á fund Eysteins
konungs og naut þar mjög frá mörgum mönnum bróður síns. En
honum þótti það mikið er hann skyldi eigi þykja jafnmenni
bróður síns og þurfa hans að njóta og undi af því eigi með
konungi og bjóst út til Íslands.

Og áður en þeir bræður skildust mælti Ívar að Þorfinnur
skyldi þau orð bera Oddnýju Jóansdóttur að hún biði hans og
giftist eigi, lét sér um hana mest vera allra kvenna.

Síðan fer Þorfinnur út og varð vel reiðfari og tók það ráð að
hann bað Oddnýjar sér til handa og fékk hennar.

Og litlu síðar kom Ívar út og frá þetta og þótti Þorfinnur
illa hafa úr haft við sig og unir hann öngu og fer aftur
síðan til konungs og er með honum í góðu yfirlæti sem fyrr.

Ívar tekur nú ógleði mikla og er konungur fann það heimti
hann Ívar til máls við sig og spurði hví hann væri svo ókátur
"og fyrr er þér voruð með oss var margs konar skemmtan að
yðrum orðum. Og eigi leita eg fyrir því eftir þessu að eigi
viti eg að vér höfum ekki af gert við þig. Ertu og svo vitur
maður að eigi muntu grun draga af því er eigi er og seg mér
hvað er."

Ívar svaraði: "Það sem er herra má eg ekki frá segja."

Konungur mælti: "Eg mun þá geta til. Eru nokkurir menn þeir
er þér getist eigi að?"

"Eigi er það herra," segir Ívar.

Konungur mælti: "Þykist þú af mér hafa minna sóma en þú
vildir?"

"Eigi er það herra," segir hann.

"Hefir þú séð nokkura hluti," segir konungur, "þá er þér hafa
svo mikið um fundist hér í landinu?"

Hann kveður eigi það vera.

"Vandast oss nú getan," segir konungur. "Viltu hafa forræði
nokkur yfir eignum nokkurum?"

Hann neitti því.

"Eru nokkurar konur þær á yðru landi," segir konungur, "er
þér sé eftirsjá að?"

Hann svaraði: "Svo er herra."

Konungur mælti: "Ver eigi þar um hugsjúkur. Þegar er vorar
far þú út. Mun eg fá þér fé og bréf mitt með innsigli til
þeirra manna er ráða eiga og veit eg eigi þeirra manna vonir
að eigi víkja eftir vorum vinmælum eða ógnarorðum að gifta
konuna."

Ívar svaraði: "Eigi má svo vera."

Konungur mælti: "Engi veg má þess vera," segir konungur. "Því
mun eg mæla framar þó að annar maður eigi hana þá mun eg þó
ná ef eg vil þér til handa."

Ívar svaraði: "Þunglegar er farið málinu herra. Bróðir minn á
nú konuna."

Þá mælti konungur: "Hverfum þar frá," segir hann. "Sé eg þá
ráð til. Eftir jólin mun eg fara á veislur og far þú með mér
og muntu þar sjá margar kurteisar konur og ef eigi eru
konungbornar þá mun eg fá þér einhverja."

Ívar svaraði: "Herra, því þunglegar er komið mínu máli að
jafnan er eg sé fagrar konur þá minnir mig þessar konu og er
æ því meiri minn harmur."

Konungur mælti: "Þá mun eg gefa þér nokkur forræði og eigur
sem eg bauð þér fyrr og skemmtir þú þér við það."

Hann svaraði: "Ekki uni eg því."

Konungur mælti: "Þá fæ eg þér lausafé og ferð þú kaupferðir
þangað til landa sem þú vilt."

Hann lést eigi það vildu.

Þá mælti konungur: "Vandast mér nú heldur því að eftir hefi
eg nú leitað sem eg kann. Og er nú einn eftir hluturinn og er
sá alllítils verður hjá þessum er eg hefi boðið þér en þó
kann eigi geta hvað helst hlýðir. Far þú nú hvern dag þá er
borð eru uppi á fund minn og eg sit eigi um nauðsynjamálum og
mun eg hjala við þig. Skulum við ræða um konu þessa alla vega
þess er þú vilt og má í hug koma og mun eg gefa mér tóm til
þessa því að það verður stundum að mönnum verður harms síns
að léttara er um er rætt. Og það skal og þessu fylgja að
aldrei skaltu gjaflaust í brott fara frá mínum fundi."

Ívar svaraði: "Þetta vil eg herra og haf þökk fyrir
eftirleituna."

Og nú gera þeir svo að jafnan er konungur situr eigi yfir
vandamálum þá talar hann oft um þessa konu við Ívar. Og þetta
hlýddi bragðið og bættist nú Ívari harms síns vonum bráðara.
Gladdist hann eftir þetta og kemur í samt lag sem fyrr hafði
verið um skemmtun hans og gleði. Og er hann með Eysteini.