SnSt, Skm ch. 58

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Kona er kennd til gulls, kölluð selja gulls, sem kvað Hallar-Steinn:

Svalteigar mun selju

salts Viðblinda galtar

rafkastandi rastar

reyrþvengs muna lengi.

Hér er kallat hvalir Viðblinda geltir. Hann var jötunn ok dró hvali í hafi út sem fiska. Teigr hvala er sær, röf sævar er gull. Kona er selja gulls þess er hon gefr, ok samheiti við selju er tré, sem fyrr er ritat, at kona er kennd við alls konar trjáheiti kvenkennd. Hon er ok lág kölluð þess, er hon gefr. Lág heitir ok tré þat, er fellr í skógi. Svá kvað Gunnlaugr ormstunga:

Alin var rýgr at rógi,

runnr olli því gunnar,

lág var ek auðs at eiga

óðgjarn, fira börnum.

Kona er kölluð mörk. Svá kvað Hallar-Steinn:

Ek hefi óðar- lokri

ölstafna Bil skafna,

væn mörk skála, verki

vandr stef-knarrar branda.

Tróða, enn sem kvað Steinn:

Þú munt, fúrs, sem fleiri,

flóðs hirðisif, tróður,

grönn, við gæfu þinni

grjóts Hjaðninga brjótask.

Skorða, svá kvað Ormr Steinþórsson:

Skorða var í föt færð

fjarðbeins afar hrein.

Nýri slöng nadd-Freyr

nisting of mjaðr Hrist.

Stoð, sem Steinarr kvað:

Mens hafa mildrar Synjar

mjúkstalls logit allir,

sjá höfumk veltistoð stilltan

straumtungls, at mér draumar.

Björk, enn sem Ormr kvað:

Því at hols hrynbáls

hramma, þats ek berk fram,

Billings á burar full

bjarkar hefi ek lagit mark.

Eik, svá sem hér er:

Aura stendr fyr órum

eik fagrbúin leiki.

Lind, svá sem hér er:

Ógnrakkr, skalat okkur,

almr dynskúrar malma,

svá bauð lind í landi

líns, hugrekki dvína.