Nj ch. 56

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Skafti hét maður. Hann var Þóroddsson. Móðir Þórodds var
Þórvör. Hún var dóttir Þormóðar skafta, Óleifssonar breiðs,
Ölvissonar barnakarls. Þeir voru höfðingjar miklir feðgar og
lögmenn miklir. Þóroddur þótti nokkuð grályndur og slægur.
Þeir veittu Gissuri hvíta að hverju máli.

Þeir Hlíðverjar og Rangæingar fjölmenntu mjög til þings. Var
Gunnar svo vinsæll að allir sammæltust á það að fylgja honum.
Koma þeir nú allir til þings og tjalda búðir sínar.

Í sambandi með Gissuri hvíta voru þessir höfðingjar: Skafti
og Þóroddur, Ásgrímur Elliða-Grímsson, Oddur frá Kiðjabergi,
Halldór Örnólfsson.

Nú ganga menn til Lögbergs einnhvern dag. Stóð þá upp Geir
goði og lýsti vígsök á hendur Gunnari um víg Otkels. Annarri
vígsök lýsti hann á hendur Gunnari um víg Hallbjarnar hvíta,
þá um víg Auðólfs, þá um víg Skammkels. Þá lýsti hann vígsök
á hendur Kolskeggi um víg Hallkells. Og þá er hann hafði lýst
öllum vígsökunum var það talað að honum hefði vel mælst. Hann
spurði að þingfesti og að heimilisfangi. Gengu menn síðan frá
Lögbergi.

Líður nú þingið þar til er dómar skyldu fara út til sóknar.
Fjölmenntu þá hvorirtveggju út liði sínu. Geir goði og Gissur
hvíti stóðu sunnan að Rangæingadómi. Gunnar og Njáll stóðu
norðan að dóminum. Geir goði býður Gunnari að hlýða til
eiðspjalls síns. Síðan vann hann eið. Eftir það sagði hann
fram sök. Þá lét hann bera lýsingarvætti. Þá lét hann bjóða
búum í setu. Þá bauð hann til ruðningar um kviðinn. Þá beiddi
hann framburðar um kviðinn. Þá gengu búar að dóminum þeir er
kvaddir höfðu verið og nefndu sér votta og létu það standa
fyrir kviðburði um mál Auðólfs að aðili var í Noregi og þeir
áttu eigi um að skila málið. Eftir það báru þeir kvið um mál
Otkels og báru Gunnar sannan að sökinni. Eftir það bauð Geir
goði Gunnari til varna og nefndi votta að öllum gögnum þeim
er fram voru komin.

Gunnar bauð þá að móti Geiri goða að hlýða til eiðspjalls
síns og þeirra varna er hann mundi fram færa um málið. Þá
vann hann eið.

Þá mælti Gunnar síðan: "Þá færi eg vörn fram um þetta mál að
eg nefndi votta að eg óhelgaði Otkel fyrir búum af þeirri
blóðugri ben er Otkell veitti mér áverka með spora sínum. En
eg ver þér Geir goði lýriti mál þetta að sækja og svo dómöndum
að dæma og ónýti eg með þessu allan þinn málatilbúnað. Ver eg
þér lagalýriti, efalausu lýriti, fullu og föstu svo sem eg á
að verja að alþingismáli réttu og allsherjarlögum. Eg mun og
segja þér aðra meðför mína," segir Gunnar.

"Munt þú þá skora mér á hólm sem þú ert vanur," segir Geir,
"og þola eigi lög."

"Eigi skal það," segir Gunnar. "Eg mun stefna þér að Lögbergi
um það er þú kvaddir þess kviðar er eigi átti máli að skipta
um víg Auðólfs og telja þig um það sekan fjörbaugsmann."

Njáll mælti: "Ekki má þetta svo fara því að þetta mun nú
verða mjög með kappi deilt. Hafa hér hvorirtveggju mikið til
síns máls að því sem mér líst. Eru þau sum víg að þú munt
ekki í móti mega mæla að þú munt sekur um verða. Hefir þú og
þann málatilbúnað á honum að hann mun og sekur um verða.
Skalt þú og það vita Geir goði að enn er eigi upp kastað
þeirri skóggangssök er á þér stendur og skal sú eigi niðri
liggja ef þú vilt ekki gera fyrir mín orð."

Þóroddur goði mælti: "Svo líst oss sem það muni friðlegast að
sæst sé á málið eða hví leggur þú svo fátt til Gissur hvíti?"

"Svo líst mér," segir Gissur, "sem rammar skorður muni
þurfa við að setja að voru máli ef duga skal. Má það sjá að
nær standa vinir Gunnars og mun sá verða málahluti vor bestur
að góðir menn geri um ef Gunnar vill það."

"Sáttgjarn hefi eg verið jafnan," segir Gunnar, "enda eigið
þér nú eftir mikið að mæla en eg þykist þó mjög neyddur til
hafa verið."

Urðu þær nú málalyktir með ráði hinna vitrustu manna að málin
voru öll lagið í gerð. Skyldi gera um sex menn. Var þá þegar
gert um málið á þingi. Var það gert að Skammkell skyldi
ógildur en manngjöld skyldu vera jöfn og sporahöggið en bætt
voru önnur vígin sem vert þótti og gáfu frændur Gunnars fé
til að þegar voru bætt upp öll vígin þar á þinginu. Gengu
þeir þá til og veittu Gunnari tryggðir Geir goði og Gissur
hvíti.

Reið Gunnar heim af þingi og þakkaði mönnum liðveislu og gaf
mörgum gjafar og fékk af hina mestu sæmd. Situr Gunnar nú
heima í sæmd sinni.