Ljósv ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Guðmundur hinn ríki sækir nú málið í Norðlendingadóm og setur
dóminn og býður til varnar.

Þá mælti Þorkell Geitisson: "Það vildi eg Guðmundur að þú
tækir sættir og sjálfdæmi sektalaust."

Guðmundur svarar: "Það mundi eg þiggja ef þú ættir eftir
duganda mann að bjóða. En nú nenni eg eigi um vanmennu þá er
eg hefi svo starfa fyrir haft."

Þá mælti Þorkell og nefndi sér votta og setti lýritti og
fyrirbauð þeim að dæma. En Guðmundur kvað hann nú með kappi
að ganga að verja og segir hann skulu þar engum sínum málum
fram koma.

Þá mælti Þorkell: "Enn munum vér þetta handsala fyrir manninn
ef þú vilt sjálfdæmi taka."

Guðmundur kvaðst eigi sækja manninn í þeirra sveit ef þeir
vildu eyða þar málum fyrir honum "og skal að vísu maðurinn
sekur verða."

Þá gekk Þorkell upp á hólinn og brá upp öxinni. Dynja þá
þegar menn hans fram á þingið og hleypa upp dóminum. Kom
þetta á alla óvara. Nefndi Guðmundur sér votta og stefndi
Þorkatli um þingsafglöpun en Þorkell stefndi Guðmundi um
rangan málatilbúnað og stefndu báðir til alþingis um sumarið.

Fjölmenntu þeir þá mjög hvorirtveggju. Var þar Bjarni
Brodd-Helgason og hafði hann mikinn flokk og vissu menn eigi
hvar hann mundi að snúast um liðveisluna. Þeir Þorkell og
Þorsteinn voru fjölmennir en þó var Guðmundur miklu
fjölmennari. Þorkell átti búð uppi við Fangabrekku. Var nú
leitað um sættir milli þeirra og var fast fyrir.

Einn morgun snemma gekk Þorsteinn Síðu-Hallsson til búðar
Ófeigs Járngerðarsonar og talar við hann.

Þorsteinn spyr: "Hversu segir þér hugur um sættir manna?"

Ófeigur kvað sér hug þungt um segja og mjög þunglega á
horfast.

Þorsteinn mælti: "Það vil eg þér kunnigt gera þar sem þér
eruð vinir hvorratveggju að hér munu áður vandræði af gerast
ef eigi er sæst á málið. Þeir ætla að bjóða Guðmundi einvígi
og vill hann heldur hafa bana en svívirðing of mikla ... og
hætta á við Einar bróður hans. Nú væri það ráðlegra að menn
leiti um sættir og eigi þar í Einar hlut þann sem vér eigum
allir. Hefir Þorkell það mjög við orð að biðja Jórunnar
dóttur Einars að Þverá. Nú vil eg að við hittum Einar."

Ófeigur svarar: "Vel þykir mér þeirra mála leitanda við Einar
en hin málaleitan sýnist mér óviturleg."

Síðan hitta þeir Einar og ganga nú á tal allir saman.

Ófeigur mælti: "Svo er sem þú veist Einar bóndi að hér horfir
til stórra vandræða með mönnum og eiga þeir menn í hlut er
vitmenni eru báðir og þó kappsfullir. En vér erum beggja
vinir og skyldir til að ganga vel í milli. Því vill Þorsteinn
það mál uppi hafa við þig að biðja til handa Þorkatli
Geitissyni Jórunnar dóttur þinnar."

Einar kvað þessa vel leitað "en þó mun Guðmundur hér mestu um
ráða þá er vér finnum hann."

Þeir kváðust ætla að hann sjálfur mundi réttur lögráðandi
vera fyrir dóttur sinni þó að eigi væri Guðmundur að fundinn,
"muntu á það líta að Guðmundur heldur þér lengstum lítt til
metnaðar eða virðingar."

Einar mælti: "Er Þorkell eigi félítill en dóttir mín hefir
mikið fé?"

Ófeigur svarar: "Hver er stórlyndari en Þorkell því að hann
geldur fé fyrir menn á þingum eða hvers þeirra bú stendur með
meira blóma en hans? Hvað er þá undir um peninginn er hvorki
verður honum gjald að né öðrum? Og situr hann yfir virðingum
allra Austfirðinga."

"Allvel er nú flutt Ófeigur enda hefir Guðmundur góðs spáð
Jórunni dóttur minni og ganga jafnan eftir spár hans. Má nú og
vel tala um þessi mál, ef sýnist, vilji Þorkell hingað
ganga."

En Þorsteinn kvað það eigi mundu að bila.