Kormáks saga 19 — ed. not skaldic
Not published: do not cite (Korm ch. 19)
The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):
Meðan þeir höfðu brottu verið var orðið höfðingjaskipti.
Hákon var látinn en Haraldur gráfeldur í stað kominn. Vingast
þeir við konung. Hann tók þeirra máli vel. Þeir fóru með
konungi til Írlands og áttu þar orustur.
Það var eitt sinn er þeir höfðu upp gengið með konungi og kom
mikið lið mót konungi.
Og þá er saman laust liðinu þá kvað Kormákur vísu:
Uggi eg lítt þótt leggi,
landvörðr, saman randir,
várat virðar stæri
vellauðigr, mér dauða
meðan skerjarðar, Skarði,
skorð man eg fyr norðan,
hvöss og angrar sú, sessi,
sótt, Þorketils dóttur.
Þorgils mælti: "Aldrei kemur þú í þá mannraun að þér komi
eigi jafnan í hug Steingerður."
Kormákur segir: "Alllítt fyrnist mér það enn."
Þessi orusta var mikil. Fékk Haraldur konungur ágætan sigur.
Hans menn ráku flótta. Þeir bræður voru staddir báðir saman.
Snerust þá í mót níu menn. Þeir börðust um hríð.
Kormákur kvað vísu:
Skjótt munum, Skarði, herðnir,
skulum tveir banar þeira,
hollr, andskotum hrinda,
hjördrífr, níu fjörvi.
Meðan goðleiðum gáða
grunnleit, sú er mér unni,
gengr að glæstum bingi
gullseim-Njörun heima.
Þorgils mælti: "Þar kemur þó oftast niður."
Þeirra orustu lauk svo að þeir bræður fengu sigur en hinir
féllu níu. Þeir tóku þar fyrir mikið lof af konungi og marga
sæmd aðra.
Þeir bræður voru með konungi í herferðum jafnan. Þá fann
Þorgils að Kormákur svaf lítið jafnan og spurði hví það
sætti.
Þá kvað Kormákur vísu:
Brim gnýr, brattir hamrar
blálands Haka strandar.
Allt gjálfr eyja þjálfa
út líðr í stað víðis.
Mér kveð eg heldr of Hildi
hrannbliks en þér miklu
svefnfátt, sörva Gefnar
sakna mun eg ef eg vakna.
"Kann eg það segja þér bróðir að eg lýsi útferð minni til
Íslands."
Þorgils mælti: "Miklu er fyrir fætur þér kastað bróðir og ei
veit eg nú til hvers dregur."
Þegar konungur verður vís farfýsi Kormáks þá kallar konungur
Kormák til sín og segir hann óviturlega gera og letur hann
ferðarinnar og tjáir það ekki. Réðst hann til skips. Í útláti
fengu þeir veður hvasst og áföll stór og brotnaði ráin.
Þá kvað Kormákur vísu:
Era mér sem Tinteini,
trauðr er vosfara kauði,
skjarr er hann við þys þenna,
þrjótr myksleða brjóti.
Þá er, alsnjallir allir
oddregns stafar fregni,
í Sólundar sundi
sundfaxa rá bundin.
Þeir láta í haf og þola harða veðráttu. Og eitt sinn er komið
hafði mikið áfall voru menn votir.
Þá kvað Kormákur vísu:
Veit hinn er tin tannar,
trauðr sæfara, hinn blauði,
stöndum Ilmr fyr yndi,
ógörva það, sörva.
Hvar eldfaldin alda
oft gengr of skör, drengjum,
hann á vífs að vitja,
varma bauð á armi.
Þeir hafa harða útivist og koma um síðir utan að Miðfirði.
Þeir kasta akkerum nær landi.
Þeir sjá á land upp hvar kona ríður. Kormákur kennir
Steingerði og lét skjóta báti og rær til lands, gengur skjótt
frá skipi og fær sér hest, ríður til móts við Steingerði. Og
þegar er þau finnast hleypur Kormákur af baki og tekur hana
ofan og setur niður hjá sér. Hrossin ganga frá þeim og líður
á daginn og kemur að myrkri.
Steingerður mælti: "Mál er að leita að hestum vorum."
Kormákur kvað lítils mundu við þurfa og litast hann um og sér
hvergi hrossin en þau höfðu vafist í einu lækjarfari skammt
frá því er þau sátu. Nú fer nótt að hendi. Taka þau á sig
göngu og komu til lítils bæjar og var við þeim tekið og
veittur beini slíkur sem þau þurftu. Um nóttina hvíldi sínum
megin bríkar hvort þeirra.
Þá kvað Kormákur vísu:
Hvílum handar bála
Hlín, valda sköp sínu,
það sjáum, reið að ráði,
rík, tveim megin bríkar.
Nærgi er oss í eina
angrlaust sæing göngum,
dýr Sköfnunga drafnar
dúneyjar við Freyja.
Steingerður kvað betur að eigi bæri saman fundi þeirra.
Kormákur kvað vísu:
Sváfum hress í húsi
hornþeyjar við Freyja
fjarðarlegs hin frægja
fimm nætr saman grimmar
og hyrketils hverja
hrafns ævi gnoð stafna
lags, á lítt of hugsi,
lá eg andvana banda.
Steingerður mælti: "Liðið er þetta og get eigi."
Kormákur kvað vísu:
Heitast hellur fljóta
hvatt sem korn á vatni,
enn em eg auðspöng ungri
óþekkr, en bjöð sökkva.
Færast fjöll hin stóru
fræg í djúpan ægi
auðs áðr jafnfögr tróða
alin verði Steingerði.
Steingerður kvaðst eigi vilja háð hans.
Kormákur kvað vísu:
Svo ber mér í mína,
men-Gefn, of það svefna,
nema fági dul drjúga
drengr, ofraðar lengi
að axllimar yðrar,
auð-Frigg, muni liggja,
hrund, á heiðis landi
hlíðar mér of síðir.
Steingerður segir: "Það skal eigi verða ef eg má ráða og
skildist þú svo að eins við þau mál að þess er þér engi von."
Nú sofa þau af um nóttina.
Um morguninn býst Kormákur í brott, finnur Steingerði, tók af
hendi sér fingurgull og vill gefa henni.
Hún mælti: "Tröll hafi þig allan og svo gull þitt."
Kormákur kvað vísu:
Digla bauð eg við dregla,
dagtála því máli,
mér vara dagr sá er dugði
drífgagl af því vífi.
En blíðhuguð bæði
bauð gyls maran auðar
mitt villat fé Fylla
fingrgoll gefið trollum.
Ríður Kormákur og líkar heldur illa við Steingerði en verr
við Tintein. Hann ríður heim á Mel og er þar um veturinn og
vistar kaupmenn nær skipi.
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.