HalldSn ch. II 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Halldór Snorrason hafði verið út í Miklagarði með Haraldi sem
áður er sagt og kom í Noreg með honum austan úr Garðaríki.
Hafði hann þá mikla sæmd og virðing af Haraldi konungi. Var
hann með konungi þenna vetur er hann sat í Kaupangi.

En er á leið veturinn og vora tók bjuggu menn kaupferðir
sínar snemma því að nálega hafði engi eða lítill verið
skipagangur af Noregi fyrir sakar ófriðar og aga þess sem
verið hafði milli Noregs og Danmerkur. En er á leið vorið
fann Haraldur konungur að Halldór Snorrason ógladdist mjög.
Konungur spurði einn dag hvað honum bjó í skapi.

Halldór svarar: "Út fýsir mig til Íslands herra."

Konungur mælti: "Margur mundi þó heimfúsari verið hafa eða
hver eru fararefni eða hversu verst fénu?"

Hann svarar: "Skjótt ætla eg að verja því að ekki er til nema
ígangsklæði mín."

"Lítt er þá launuð löng þjónusta og margur háski og skal eg
fá þér skip og áhöfnina. Skal faðir þinn sjá mega að þú hefir
mér eigi til engis þjónað."

Halldór þakkaði konungi gjöfina. Fám dögum síðar fann Halldór
konung og spurði konungur hversu mjög hann hefði ráðið sér
skipverja.

Hann svarar: "Allir kaupsveinar hafa sér ráðið áður skipan en
eg fæ enga menn og því ætla eg að eftir mun verða að vera
skip það er þér gáfuð mér."

Konungur mælti: "Eigi er þá vinveitt gjöfin og skulum við enn
bíða hvað úr ráðist um háseta."

Annan dag eftir var blásið til móts í bænum og sagt að
konungur vill tala við bæjarmenn og kaupmenn. Konungur kom
seint til mótsins og sýndist með áhyggjusvip þá er hann kom.

Hann mælti: "Það heyrum vér sagt að ófriður muni kominn í
ríki vort austur í Vík. Ræður Sveinn Danakonungur fyrir
Danaher og vill oss vinna skaða en vér viljum með engu móti
upp gefa vor lönd. Fyrir því leggjum vér bann fyrir hvert
skip að úr landi fari fyrr en eg hefi slíkt sem eg vil af
hverju skipi, bæði af liði og vistum, nema einn knörr eigi
mikill er á Halldór Snorrason skal ganga til Íslands. En þótt
yður þyki þetta nokkuð strangt er áður hafið búið ferðir
yðrar þá ber oss nauðsyn til slíkra álaga en betra þætti oss
að um kyrrt væri að sitja og færi hver sem vildi."

Eftir það sleit mótinu. Litlu síðar kom Halldór á konungs
fund. Konungur spurði hvað þá liði um búnaðinn, hvort hann
fengi nokkura háseta.

Halldór svarar: "Helsti marga hefi eg nú ráðið því að miklu
fleiri koma nú til mín og beiða fars en eg megi öllum veita
og veita menn mér mikinn atgang að drjúgum eru brotin hús til
mín svo að hvorki nótt né dag hefi eg ró fyrir ákallsi manna
hér um."

Konungur mælti: "Haltu nú þessum hásetum sem þú hefir tekið
og sjáum enn hvað í gerist."

Næsta dag eftir var blásið og sagt að konungur vill enn tala
við kaupmenn. Nú var eigi sein aðkoma konungs til mótsins því
að hann kom í fyrsta lagi. Var hann þá blíðlegur í
yfirbragði.

Hann stóð upp og mælti: "Nú eru góð tíðindi að segja. Það er
ekki nema upplost og lygi er þér heyrðuð sagt um ófriðinn
fyrra dag. Viljum vér nú leyfa hverju skipi úr landi að fara
þangað sem hver vill sínu skipi halda. Komið aftur að hausti
og færið oss gersemar. En þér skuluð hafa af oss í mót gæði
og vingan."

Allir kaupmenn er þar voru urðu þessu fegnir og báðu hann
tala konunga heilastan.

Fór Halldór til Íslands um sumarið og var þann vetur með
föður sínum. Hann fór utan eftir um sumarið og þá enn til
hirðar Haralds konungs og er svo sagt að Halldór var þá
eigi jafnfylginn konungi sem fyrr og sat hann eftir um aftna
þá er konungur gekk að sofa.