Hœns ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þegar um morguninn í ár er Gunnar á fótum og gengur að
Þorkatli og bað þá klæðast. Þeir gera svo, ganga síðan til
snæðings. Eru þá og búnir hestar þeirra og stíga þeir á bak.
Ríður Gunnar fyrir inn með firðinum. Þá voru íslög mikil.

Eigi létta þeir fyrr en þeir koma í Hvamm til Þórðar gellis
og fagnar hann þeim vel og spurði tíðinda. Þeir sögðu slíkt
er þeim líkaði.

Gunnar heimtir Þórð á mál og segir að þar er í för Hersteinn
son Blund-Ketils og Þorkell trefill, "er það erindi þeirra að
Hersteinn mælir til mægða við mig en til samfara við Þuríði
dóttur mína eða hversu ráðlegt líst þér það? Maður er vænn og
gervilegur. Hann skortir og eigi fé því faðir hans hefir það
mælt að hann mundi af hendi láta búið en Hersteinn tæki við."

Þórður svarar: "Vel er mér við Blund-Ketil því að einn tíma
er við Tungu-Oddur deildum á alþingi um þrælsgjöld er dæmdust
á hendur honum og fór eg að heimta í foraðsillu veðri og vér
þrír saman og komum um nótt til Blund-Ketils og var oss þar
allvel fagnað og þar vorum vér viku. Hann skipti við oss
hestum en gaf mér góð stóðhross. Slíkt reyndi eg af honum en
þó líst mér svo á að eigi muni því misráðið þó að eigi sé
þessu keypt."

"Svo máttu til ætla," sagði Gunnar, "að eigi mun hún föstnuð
öðrum manni þó henni bjóðist því að mér líst sjá maður
vasklegur og vel boðinn og mikil hætta í hversu til tekst ef
þessum manni er frá vísað."

Eftir það gengur Gunnar til fundar við dóttur sína því að hún
var með Þórði á fóstri og fréttir hana eftir hversu henni var
um gefið.

Hún svarar að eigi er henni svo mikil manngirnd í hug að
henni þætti eigi jafngott að sitja heima "því að eg á kost
góðrar forsjá þar sem Þórður er frændi minn. En ykkarn vilja
mun eg gera um þetta og annað."

Nú elur Gunnar á málið við Þórð og segir að honum líst þetta
ráð allsæmilegt.

Þórður svarar: "Hví skaltu eigi gefa honum dóttur þína ef þér
líkar?"

Gunnar svarar: "Því að eins gef eg hana að það sé jafnvel
þinn vilji sem minn."

Þórður kvað beggja þeirra ráð þetta vera skyldu.

"Eg vil," sagði Gunnar, "að þú Þórður fastnir Hersteini
konuna."

Þórður svarar: "Sjálfur skaltu það gera að fastna dóttur
þína."

Gunnar svarar: "Mér þykir meiri virðing í að þú fastnir hana
því að það samir betur."

Þórður lét nú þetta leiðast og fóru nú festar fram.

Þá mælti Gunnar: "Bið eg enn að þú látir hér vera boðið í
Hvammi og mun þá gert verða með mestri sæmd."

Þórður bað hann því og ráða ef honum þætti svo betur.

Gunnar segir: "Svo munum vér til ætla að vér látum þegar vera
á viku fresti."

Eftir það stíga þeir á bak og snúa á ferð og víkur Þórður á
götu með þeim og spurði enn ef nokkuð væri nýtt að segja.

Gunnar svarar: "Ekki höfum vér nú nýlegar frétt en brennu
Blund-Ketils bónda."

Þórður spurði hversu það varð en Gunnar sagði allan atburðinn
um brennuna og hver henni olli og svo hverjir það gerðu.

Þórður mælti: "Eigi mundi þessu gjaforði svo skjótt ráðið
hafa verið ef eg hefði þetta vitað og þykist þér nú allmjög
hafa komist fyrir mig í viti og beittan brögðum í þessu. En
þó þykir mér eigi víst að þér séuð yður einhlítir að þessu
máli."

Gunnar mælti: "Þar er gott til trausts að ætla sem þú ert
enda er þér nú skylt að veita mági þínum en vér erum skyldir
að veita þér því að margir heyrðu að þú fastnaðir konuna og
þetta var allt við þitt ráð gert. Og er nú vel að þér reynið
eitt sinn hver yðvar drjúgastur er höfðingjanna því að þér
hafið lengi úlfs munni af etist."