Hœns ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sauðamaður Þorkels trefils úr Svignaskarði gekk þenna morgun
að fé sínu. Hann sér hvar þeir fara og reka alls kyns fénað.

Hann segir þetta Þorkatli en hann svarar: "Veit eg hverju
gegna mun. Það munu vera Þverhlíðingar vinir mínir. Þeir hafa
vetrarnauð mikla og munu þeir reka hingað fé sitt. Skal þeim
það heimilt. Eg hefi hey ærin. Eru hér og nógar jarðir
útifé."

Hann gekk út er þeir komu í tún og fagnar þeim og býður allan
greiða slíkan sem þeir vilja þegið hafa. Varla náðu þeir að
stíga af baki, svo var bóndi beinn við þá.

Þorbjörn mælti: "Mikið er nú um beina þinn og væri mikið
undir að þú efndir þetta allt vel er þú hefir heitið okkur."

"Veit eg erindi þitt að féið mun hér skulu eftir vera og
skortir hér eigi jörð nóga og góða."

Þorbjörn mælti: "Þiggja munum við það."

Þá víkur hann Þorkatli hjá húsunum og mælti: "Tíðindi mikil
eru að segja."

Þorkell spurði hver þau væru.

"Blund-Ketill bóndi var brenndur inni í nótt," sagði
Þorbjörn.

"Hverjir gerðu það níðingsverk?" sagði Þorkell.

Þorbjörn sagði þá allt sem farið hafði "og þarf Hersteinn nú
þinna heillaráða."

Þorkell mælti: "Eigi þætti mér ráðið hvort eg mundi svo
skjótt á boð brugðist hafa ef eg hefði þetta vitað fyrr. En
mínum ráðum vil eg nú láta fram fara og förum nú til matar
fyrst."

Þeir játuðu því. Þorkell trefill var þá mjög fámálugur og
nokkuð hugsi. Og er þeir voru mettir lætur hann taka hesta
þeirra. Síðan taka þeir vopn sín og stíga á bak. Ríður
Þorkell fyrir þann dag og mælti áður að vel skyldi geyma
fjárins í haganum en gefa vel því sem inni var.

Þeir ríða nú út á Skógarströnd á Gunnarsstaði. Það er
innarlega á ströndinni. Þar bjó sá maður er Gunnar hét og var
Hlífarson, mikill maður og sterkur og hinn mesti garpur. Hann
átti systur Þórðar gellis er Helga hét. Gunnar átti tvær
dætur. Hét önnur Jófríður en önnur Þuríður.

Þeir koma þar síð dags, stíga af baki fyrir ofan hús. Vindur
var á norðan og heldur kalt. Þorkell gengur að durum og
klappar en húskarl gengur til hurðar og heilsar vel þeim sem
kominn var og spyr hver hann væri.

Þorkell kvað hann eigi vita mundu að gerr þó hann segði honum
"og bið Gunnar út ganga."

Hann kvað Gunnar kominn í rekkju. Hann biður hann segja að
maður vill hitta hann.

Húskarl gerir svo, gengur inn og segir Gunnari að maður vill
hitta hann. Gunnar spurði hver hann væri.

Húskarl kvaðst það eigi vita "en mikill er hann vexti."

Gunnar mælti: "Far þú og seg honum að hann sé hér í nótt."

Húskarl fer og gerir sem Gunnar bauð en Þorkell kvaðst eigi
vilja þiggja boð af þrælum heldur að bónda sjálfum.

Húskarl segir að það væri sannlegra "en eigi hefir Gunnar
vana til þess að standa upp um nætur. Gerðu annaðhvort,"
sagði húskarl, "að þú far á brott eða gakk inn og ver hér í
nótt."

"Gerðu annaðhvort," segir Þorkell, "að þú rek erindi duganda
eða eg legg sverðshjöltin á nasir þér."

Húskarl hleypur inn og rekur aftur hurðina. Gunnar spurði hví
hann færi svo óðlega.

Hann sagðist eigi vildu tala fleira við hinn komna mann "því
að hann er mjög hastorður."

Gunnar reis þá upp og gekk út í túnið. Hann var í skyrtu og
línbrókum, möttul yfir sér og svarta skó á fótum, sverð í
hendi. Hann fagnar vel Þorkatli og biður hann inn ganga. Hann
segir að þeir voru fleiri saman.

Gunnar gengur út í túnið en Þorkell þrífur í hurðarhringinn
og rekur aftur hurðina. Þeir ganga þá á bak húsunum. Gunnar
heilsar þeim.

Þorkell sagði: "Setjumst vér niður því að vér eigum mart að
tala við þig Gunnar."

Þeir gera svo, setjast niður á tvær hendur honum og svo nær
að þeir sátu á skikkjunni er Gunnar hafði yfir sér.

Þorkell mælti þá: "Svo er háttað Gunnar bóndi að hér er sá
maður í ferð með mér er Hersteinn heitir, son Blund-Ketils.
Er eigi því erindi að leyna að hann vill biðja dóttur þinnar
Þuríðar. Hefi eg og fyrir þessa sök með honum farið að eg
vildi eigi að þú vísaðir manninum frá því að mér sýnist
happaráð hið mesta. Þykir mér og miklu varða að eigi sé óvirt
þetta mál og mín tillög eða seint svarað."

Gunnar mælti: "Eigi er eg einhlítur um svör þessa máls og vil
eg ráðast um við móður hennar og svo við dóttur mína og
einkum við Þórð gelli frænda hennar. En góðar einar fréttir
höfum vér til þessa manns og svo til föður hans og er þetta
ásjámál."

Þá svarar Trefill: "Svo skaltu til ætla að vér munum eigi
lengi vonbiðlar vera konunnar og þykjumst vér eigi minnur sjá
fyrir þinni sæmd en vorri. Þykir mér og kynlegt um svo vitran
mann sem þú ert að þú virðir slíka hluti fyrir þér svo vel
sem boðið er. Höfum vér og svo að eins heiman gert ferð vora
að eigi mun til einskis ætluð. Og mun eg Hersteinn veita þér
slíkt lið sem þú vilt að þetta fari fram ef hann kann eigi að
sjá hvað honum sómir."

Gunnar svarar: "Það fæ eg eigi skilið hví þér látið svo brátt
að þessu eða haldið við heitan sjálfa því að mér líst þetta
mjög jafnræði en einskis ills örvænti eg fyrir yður og mun eg
það ráð upp taka að rétta fram höndina."

Og svo gerir hann en Hersteinn nefnir sér votta og fastnar
sér konu. Eftir þetta standa þeir upp og ganga inn. Er þeim
veittur beini góður.

Nú spyr Gunnar tíðinda. Þorkell segir að þeir hafi nú eigi
annað nýlegar frétt en brennu Blund-Ketils. Gunnar spurði
hver því olli. Þorkell segir að Þorvaldur Oddsson var
upphafsmaður að og Arngrímur goði. Gunnar svaraði fá, lastaði
lítt enda lofaði eigi.