Eg ch. 64

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hákon konungur Aðalsteinsfóstri réð þá fyrir Noregi, sem fyrr
var sagt; konungur sat þann vetur norður í Þrándheimi.

En er á leið veturinn, byrjaði Þorsteinn ferð sína og Egill
með honum; þeir höfðu nær þremur tigum manna; og er þeir voru
búnir, fóru þeir fyrst til Upplanda, þaðan norður um
Dofrafjall til Þrándheims og komu þar á fund Hákonar konungs.
Báru þeir upp erindi sín við konung; sagði Þorsteinn skyn á
máli sínu og kom fram vitnum með sér, að hann átti arf þann
allan, er hann kallaði til. Konungur tók því máli vel, lét
hann Þorstein ná eignum sínum, og þar með gerðist hann lendur
maður konungs, svo sem faðir hans hafði verið.

Egill gekk á fund Hákonar konungs og bar fyrir hann sín
erindi og þar með orðsending Aðalsteins konungs og jartegnir
hans. Egill taldi til fjár þess, er átt hafði Björn höldur,
landa og lausaaura; taldi hann sér helming fjár þess og
Ásgerði, konu sinni, bauð þar fram vitni og eiða með máli
sínu, sagði og, að hann hafði það allt fram borið fyrir
Eiríki konungi, lét það fylgja, að hann hafði þá eigi náð
lögum fyrir ríki Eiríks konungs, en eggjan Gunnhildar. Egill
innti upp allan þann málavöxt, er fyrr hafði í gerst á
Gulaþingi; beiddi hann þá konung unna sér laga á því máli.

Hákon konungur svarar: "Svo hefi eg spurt, að Eiríkur, bróðir
minn, muni það kalla, og þau Gunnhildur bæði, að þú, Egill,
munir hafa kastað steini um megn þér í yðrum skiptum; þætti
mér þú vel mega yfir láta, Egill, að eg legði ekki til þessa
máls, þó að við Eiríkur bærum eigi gæfu til samþykkis."

Egill mælti: "Ekki máttu, konungur, þegja yfir svo stórum
málum, því að allir menn hér í landi, innlenskir og
útlenskir, skulu hlýða yðru boði. eg hefi spurt, að þér
setjið lög hér í landi og rétt hverjum manni; nú veit eg, að
þér munuð mig láta þeim ná sem aðra menn; þykist eg hafa til
þess burði og frændastyrk hér í landi að hafa við Atla hinn
skamma. En um mál okkur Eiríks konungs er yður það að segja,
að eg var á hans fund, og skildumst við svo, að hann bað mig
í friði fara, hvert er eg vildi. Vil eg bjóða yður, herra,
mína fylgd og þjónustu; veit eg, að vera munu hér með yður
þeir menn, er ekki munu þykja víglegri á velli að sjá en eg
er; er það mitt hugboð, að eigi líði langt, áður fundi ykkra
Eiríks konungs muni saman bera, ef ykkur endist aldur til;
þykir mér það undarlegt, ef eigi skal þar koma, að þér þyki
Gunnhildur eiga sona uppreist marga."

Konungur segir: "Ekki muntu, Egill, gerast mér handgenginn;
miklu hafið þér frændur meira skarð höggvið í ætt vora en þér
muni duga að staðfestast hér í landi. Far þú til Íslands út
og ver þar að föðurarfi þínum; mun þér þá verða ekki mein að
oss frændum, en hér í landi er þess von um alla þína daga, að
vorir frændur séu ríkastir. En fyrir sakir Aðalsteins
konungs, fóstra míns, þá skaltu hafa hér frið í landi og ná
lögum og landsrétti, því að eg veit, að Aðalsteinn konungur
hefir mikla elsku á þér."

Egill þakkaði konungi orð sín og beiddist þess, að konungur
skyldi fá honum sannar jartegnir sínar til Þórðar á Aurland
eða annarra lendra manna í Sogni og á Hörðalandi. Konungur
segir, að svo skyldi vera.