Close

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorsteinn, sonur Egils, þá er hann óx upp, var allra manna
fríðastur sýnum, hvítur á hár og bjartur álitum; hann var
mikill og sterkur, og þó ekki eftir því sem faðir hans.
Þorsteinn var vitur maður og kyrrlátur, hógvær, stilltur
manna best; Egill unni honum lítið; Þorsteinn var og ekki við
hann ástúðugur, en þau Ásgerður og Þorsteinn unnust mikið.
Egill tók þá að eldast mjög.

Það var eitthvert sumar, er Þorsteinn reið til alþingis, en
Egill sat þá heima; en áður Þorsteinn færi heiman, stilltu
þau Ásgerður um og tóku úr kistu Egils silkislæður,
Arinbjarnarnauta, og hafði Þorsteinn til þings. Og er hann
hafði á þinginu, þá voru honum dragsíðar og urðu saurgar
neðan, þá er þeir voru í Lögbergsgöngu. Og er hann kom heim,
þá hirti Ásgerður slæðurnar, þar sem áður voru; en mjög miklu
síðar, þá er Egill lauk upp kistu sína, þá fann hann, að
spillt var slæðunum, og leitaði þá máls um við Ásgerði,
hverju það gegndi; hún sagði þá hið sanna til. Þá kvað Egill:

Áttak erfinytja,

arfa mér til þarfan,

mik hefr sonr of svikvinn,

svik telk í því, kvikvan;

vel mátti þess vatna

viggríðandi bíða,

es hafskíða hlæði

hljótendr of mik grjóti.

Þorsteinn fékk Jófríðar, dóttur Gunnars Hlífarsonar; móðir
hennar var Helga, dóttir Ólafs feilans, systir Þórðar gellis;
Jófríði hafði átt fyrr Þóroddur, sonur Tungu-Odds.

Litlu eftir þetta andaðist Ásgerður. Eftir það brá Egill búi
og seldi í hendur Þorsteini, en Egill fór þá suður til
Mosfells til Gríms, mágs síns, því að hann unni mest Þórdísi,
stjúpdóttur sinni, þeirra manna, er þá voru á lífi.

Það var eitt sumar, að skip kom út í Leiruvogi, og stýrði sá
maður, er Þormóður hét; hann var norrænn og húskarl Þorsteins
Þórusonar; hann hafði með að fara skjöld, er Þorsteinn hafði
sent Agli Skalla-Grímssyni, og var það ágætagripur. Þormóður
færði Agli skjöldinn, en hann tók við þakksamlega; eftir um
veturinn orti Egill drápu um skjaldargjöfina, er kölluð er
Berudrápa, og er þetta upphaf að:

Heyri fúrs á forsa

fallhadds vinar stalla,

hyggi, þegn, til þagnar

þínn lýðr, konungs, mína;

opt skal arnar kjapta

örð góð of tröð Hörða,

hrafnstýrandi hræra

hregna, mín of fregnask.

Þorsteinn Egilsson bjó að Borg; hann átti tvo laungetna sonu,
Hriflu og Hrafn, en síðan hann kvongaðist, áttu þau Jófríður
tíu börn; Helga hin fagra var þeirra dóttir, er þeir deildu
um Skáld-Hrafn og Gunnlaugur ormstunga. Grímur var elstur
sona þeirra, annar Skúli, þriðji Þorgeir, fjórði Kollsveinn,
fimmti Hjörleifur, sjötti Halli, sjöundi Egill, átti Þórður;
Þóra hét dóttir þeirra, er átti Þormóður Kleppjárnsson. Frá
börnum Þorsteins er komin kynslóð mikil og margt stórmenni;
það er kallað Mýramannakyn, allt það, er frá Skalla-Grími er
komið.