ÓTC ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það var á einu sumri er Hákon jarl hafði leiðangur úti, þá
stýrði þar skipi með honum Þorleifur spaki. Eiríkur var og
þar í fór. Var hann þá tíu vetra eða ellefu. En er þeir lögðu
til hafnar á kveldum þá lét Eiríkur sér ekki líka annað en
þeir legðu til lægis næst skipi jarls. En er þeir komu suður
á Mæri þá kom þar Skofti mágur jarls með langskip vel skipað.

En er þeir róa að flotanum þá kallar Skofti að Þorleifur
skuli rýma höfnina fyrir honum og leggja úr læginu. Eiríkur
svarar skjótt, bað Skofta leggja í annað lægi.

Þetta heyrði Hákon jarl, að Eiríkur sonur hans þóttist nú svo
ríkur að hann vill ekki vægja fyrir Skofta. Kallar jarl
þegar, bað þá leggja úr læginu, segir að þeim mundi annar
vera verri, segir að þeir mundu vera barðir. En er Þorleifur
heyrði þetta hét hann á menn sína og bað leggja skipið úr
tengslum og var svo gert. Lagði þá Skofti í lægið, það sem
hann var vanur að hafa, næst skipi jarls.

Skofti skyldi segja tíðindi öll jarli þá er þeir voru báðir
samt en jarl sagði Skofta tíðindi ef hann spurði fyrr. Hann
var kallaður Tíðinda-Skofti.

Um veturinn eftir var Eiríkur með Þorleifi fóstra sínum en um
vorið snemma fékk Eiríkur sér sveit manna. Þorleifur gaf
honum skútu, fimmtánsessu með öllum reiða, tjöldum og vistum.
Hélt Eiríkur þá út eftir firði og síðan suður á Mæri.
Tíðinda-Skofti fór með fimmtánsessu skipaða millum búa sinna
en Eiríkur leggur til móts við hann og til bardaga. Þar féll
Skofti en Eiríkur gaf grið þeim mönnum er þá stóðu upp.

Svo segir Eyjólfur dáðaskáld í Bandadrápu:

Meita fór að móti

mjög síð um dag skíði

ungr með jöfnu gengi

útvers frömum hersi,

þá er riðloga reiðir

randvallar lét falla,

úlfteitir gaf átu

oft blóðvölum, Skofta.

Hoddsveigir lét hníga

harða ríkr, þá er barðist,

logreifis brástu lífi,

landmann Kíars, handa.

Stálægir nam stíga

stafns fletbálkar hrafna

af dynbeiði dauðum.

Dregr land að mun banda.

Síðan sigldi Eiríkur suður með landi og kom fram í Danmörk,
fór þá á fund Haralds konungs Gormssonar og var þar með honum
um veturinn. En eftir um vorið sendi Danakonungur Eirík
norður í Noreg og gaf honum jarldóm og þar með Vingulmörk og
Raumaríki til yfirsóknar með þeim hætti sem fyrr höfðu þar
haft skattkonungar.

Svo segir Eyjólfur dáðaskáld:

Fólkstýrir var fára,

finnst öl knarrar linna,

suðr að sævar naðri,

setbergs, gamall vetra,

áðr að Yggjar brúði

élhvetjanda setja

Hildar hjálmi faldinn

hoddmildingar vildu.

Eiríkur jarl var síðan höfðingi mikill.