HSona ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sigurður slembidjákn sótti norður um Stað og þá er hann kom á
Norð-Mæri voru allt komin fyrir honum bréf og jartegnir
ráðamanna þeirra, er snúist höfðu undir hlýðni við sonu
Haralds konungs og fékk hann þar enga viðurtöku eða uppreist.
En með því að hann var sjálfur liðfár þá réðu þeir það að
stefna inn í Þrándheim því að hann hafði áður gert orð fyrir
sér inn þannug til vina sinna og til vina Magnúss konungs er
blindaður hafði verið. En er hann kom til Kaupangs reri hann
upp í ána Nið og komu festum á land í konungsgarði og urðu þá
undan að leita því að lýður allur stóð í móti. Þeir lögðu
síðan til Hólms og tóku þar út úr klaustranum Magnús
Sigurðarson af nauðgum munkunum. Hann hafði tekið áður
munksvígslu. Sú er fleiri manna sögn að Magnús færi að sjálfs
sín vilja þótt þetta væri gert til bótar um hans mál og vænti
af þessu sér liðsafla og svo gerðist og gafst. Og var þetta
þegar eftir jól. Fóru þeir Sigurður út eftir firðinum.

Síðan sótti eftir þeim Björn Egilsson, Gunnar af Gimsum,
Halldór Sigurðarson, Áslákur Hákonarson og þeir bræður,
Benedikt og Eiríkur, og hirð sú er verið hafði fyrr með
Magnúsi konungi og fjöldi annarra manna. Þeir fóru með
flokkinn suður fyrir Mæri og allt fyrir Raumsdalsmynni. Þeir
skiptu þar liði sínu og fór Sigurður slembidjákn vestur um
haf þegar um veturinn en Magnús fór til Upplanda og vænti sér
þar mikils liðs sem hann fékk. Var hann þar um veturinn og um
sumarið allt á Upplöndum og hafði þá mikið lið.

En Ingi konungur fór með liði sínu og hittust þeir þar sem
heitir í Mynni. Varð þar mikil orusta og hafði Magnús
konungur meira lið.

Svo er sagt að Þjóstólfur Álason hafði Inga konung í kiltingu
sér meðan orusta var og gekk undir merki og kom Þjóstólfur í
mikla nauð af erfiði og atsókn og er það mál manna að þá hafi
Ingi fengið vanheilindi það er hann hafði allan aldur síðan
og knýtti hrygginn en annar fóturinn var skemmri en annar og
svo afllítill að hann var illa gengur meðan hann lifði.

Þá sneri mannfallinu á hendur Magnúss konungs mönnum og féllu
þessir í öndurðri fylking: Halldór Sigurðarson og Björn
Egilsson, Gunnar af Gimsum og mikill hluti liðs Magnúss áður
hann vildi flýja eða undan ríða.

Svo segir Kolli.

Unnuð austr fyr Mynni

oddhríð en brá síðan,

hilmir, fékkstu und hjálmi

hrafns verðar, lið sverðum.

Og enn þetta:

Fyrr lá hans en harri

hringmildr fara vildi

verðung öll á velli,

vígfimr konungr himni.

Magnús flýði þaðan austur á Gautland og þaðan til Danmerkur.

Í þenna tíma var Karl jarl Sónason í Gautlandi. Hann var
ríkur og ágjarn. Magnús blindi og hans menn sögðu svo, hvar
sem þeir komu fyrir höfðingja, að Noregur mundi liggja laus
fyrir ef nokkurir stórir höfðingjar vildu til sækja er engi
var konungur yfir landinu og lendra manna forráð var þar yfir
ríkinu. En þeir lendir menn, er fyrst voru til forráða
teknir, þá var nú hver ósáttur við annan fyrir öfundar sakir.
En með því að Karl jarl var ágjarn til ríkis og áhlýðinn um
fyrirtölur þá safnar hann liði og ríður austan í Víkina og
gekk mart fólk undir hann fyrir hræðslu sakir.

En er þetta spyrja þeir Þjóstólfur Álason og Ámundi þá fóru
þeir í móti með því liði er til fékkst og höfðu með sér Inga
konung. Þeir hittu Karl jarl og her Gauta austur á Krókaskógi
og áttu þar aðra orustu og fékk Ingi konungur sigur. Þar féll
Munán Ögmundarson móðurbróðir Karls jarls. Ögmundur faðir
Munáns var sonur Orms jarls Eilífssonar og Sigríðar dóttur
Finns jarls Árnasonar. Ástríður Ögmundardóttir var móðir
Karls jarls. Mart féll á Krókaskógi en jarl flýði austur af
skóginum. Ingi konungur rak þá allt austur úr ríki sínu og
varð þeirra för hin herfilegsta.

Svo segir Kolli:

Lýsa mun eg hve ljósa,

laut hrafn í ben Gauta,

örn fylldit sig sjaldan,

sárísa rauð vísi.

Goldið varð, þeim er gerðu,

glaumherðöndum sverða,

raun er að ríki þínu,

róg, á Krókaskógi.