Bárð ch. 21

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það er nú að segja frá þeim er á hauginum voru að þann
tíma sem þessi undur voru sem nú var frá sagt brá þeim svo
við að þeir ærðust allir nema prestur og hundur Gests.
Hann fór aldrei frá festinni. En er Gestur knýtti sig í
festina þá dró prestur hann upp með styrk hundsins með
allan fjárhlut og fagnaði Gesti og þóttist hann úr helju
heimt hafa, fara til þar er menn þeirra voru og héldust á
og stökkti prestur á þá vatni. Tóku þeir þegar vit sitt.

Bjuggust þeir í burt. Nálega þótti þeim jörðin skjálfa
undir fótum þeim. Gekk og sjórinn yfir allt rifið með svo
stóru boðafalli að mjög svo gekk sjór yfir allan hólminn.

Aldrei hafði Snati gengið frá hauginum meðan Gestur var
inni. Nú þóttust þeir eigi vita hvar þeir skyldu rifsins
leita. Vísaði hann Snata út á boðana en rakkinn hljóp
þegar út á boðana á kaf þar sem rifsins var von og stóðst
eigi kynngi Raknars og drukknaði hundurinn þar í bárunni.
Það þótti gesti hinn mesti skaði.

Jósteinn prestur gekk þá fram fyrir þá og hafði róðukross
í hendi en vatn í annarri og stökkti því. Þá klufðist
sjórinn svo að þeir gengu þurrum fótum á landi.

Fóru þeir allan hinn sama veg. Gestur færði konungi alla
gripuna og sagði allt sem farið hafði. Konungur bað hann
þá skírast láta. Gestur sagðist því heitið hafa í
Raknarshaugi. Var þá og svo gert.

Hina næstu nótt eftir er Gestur var skírður dreymdi hann
að Bárður faðir sinn kæmi til hans og mælti: "Illa hefir
þú gert er þú hefir látið trú þína, þá er langfeðgar þínir
hafa haft, og látið kúga þig til siðaskiptis sakir
lítilmennsku og fyrir það skaltu missa bæði augu þín."

Tók Bárður þá að augum hans heldur óþyrmilega og hvarf
síðan. Eftir þetta er Gestur vaknaði hefir hann tekið
augnaverk svo strangan að hinn sama dag sprungu þau út
bæði. Síðan andaðist Gestur í hvítavoðum. Þótti konungi
það hinn mesti skaði.