Bárð ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Gestur lét fara til að brjóta hauginn um daginn. Að
kveldi höfðu þeir brotið glugg á hauginn með atgangi
prests en um morguninn var hann gróinn sem áður. Brutu
þeir dag annan en að morgni var sem fyrr.

Þá vildi prestur vaka í haugbrotinu. Sat hann þar alla
nóttina og hafði hjá sér vígt vatn og róðukross.

Og er á leið að miðri nótt sá hann Raknar og var hann
fagurbúinn. Hann bað prest fara með sér og kveðst góða
skyldu hans ferð gera "og er hér hringur er eg vil gefa
þér og men."

Öngu svarar prestur og sat kyrr sem áður. Mörg fádæmi
sýndust honum bæði tröll og óvættir, fjándur og
fjölkunnigar þjóðir. Sumir blíðkuðu hann en sumir ógnuðu
honum að hann skyldi þá heldur burtu ganga en áður. Þar
þóttist hann sjá frændur sína og vini, jafnvel Ólaf konung
með hirð sinni og bað hann með sér fara. Sá hann og að
Gestur og hans félagar bjuggust og ætluðu í burt og
kölluðu að Jósteinn prestur skyldi fylgja þeim og flýta
sér í burt. Ekki gaf prestur um þetta og hvað undrum sem
hann sá eða hversu ólmlega þessir fjándur létu þá komu
þeir þó aldrei nær presti sakir vatns þess er hann
stökkti.

Í móti degi hurfu þessi undur öll af. Kom Gestur þá og
hans menn til haugsins. Ekki sáu þeir presti brugðið um
nokkuð.

Þá létu þeir Gest síga í hauginn en prestur og aðrir menn
héldu festi. Fimmtigi faðma var niður á haugsgólfið.
Vafið hafði Gestur sig með dúkinum konungsnaut en gyrt sig
með saxinu. Kertið hafði hann í hendi og kveiktist það
þegar hann kom niður. Gestur sá nú víða um hauginn. Hann
sér skipið Slóðann og í fimm hundruð manna. Það skip
hafði svo stórt verið að það var eigi fært við færri menn.
Þau voru kölluð jafnstór og Gnoðinn er Ásmundur stýrði.
Gestur gekk þá upp í skipið. Sá hann að þeir voru allir
búnir til uppstöðu áður en kertisljósið kom yfir þá og þá
gátu þeir hvergi hrært sig og blöskruðu augunum og blésu
nösunum. Gestur hjó af þeim öllum höfuð með saxinu og
beit það sem í vatn brygði. Rændi hann drekann öllu
skrúði og lét upp draga.

Síðan leitaði hann Raknars. Fann hann þá niðurgang í
jörð. Þar sá hann Raknar sitja á stóli. Furðu var hann
illilegur að sjá. Bæði var þar fúlt og kalt. Kistill
stóð undir fótum hans fullur af fé. Men hafði hann á
hálsi sér harðla glæsilegt og digran gullhring á hendi. Í
brynju var hann og hafði hjálm á höfði og sverð í hendi.
Gestur gekk að Raknari en kvaddi hann virðulegri
konungskveðju en Raknar hneigði honum á móti.

Gestur mælti: "Bæði er að þú ert frægur enda þykir mér þú
alltíturlegur vera að sjá. Hefi eg langan veg sótt þig
heim. Muntu mig og góð erindislaun láta hafa og gef mér
gripuna þá hina góðu er þú átt. Skal eg þá víða þína
risnu bera."

Raknar veik þá að honum höfðinu með hjálminum. Tók Gestur
hann og því næst færði Gestur hann úr brynjunni og var
Raknar hinn auðveldasti. Alla gripuna hafði hann af
Raknari nema sverðið því að þá er Gestur tók til þess
spratt Raknar upp og rann á Gest. Hvortgi fann þá á honum
að hann væri gamall né stirður. Þá var og albrunnið
kertið konungsnautur. Trylltist Raknar svo að Gestur varð
allur forviða fyrir. Þóttist Gestur þá sjá vísan dauða
sinn. Upp stóðu og allir þeir sem í skipinu voru. Nógt
þótti Gesti þá um vera. Kallaði hann þá á Bárð föður sinn
og litlu síðar kom hann og orkaði Bárður öngu. Færðu þeir
hinir dauðu hann í reikuð svo hann náði hvergi í nánd að
koma. Þá hét Gestur á þann er skapað hafði himinn og jörð
að taka við trú þeirri er Ólafur konungur boðaði ef hann
kæmist í burtu lífs úr hauginum. Fast herti Gestur þá á
Ólaf konung ef hann mætti meira en sjálfum sér þá skyldi
hann duga honum. Eftir það sá Gestur Ólaf konung koma í
hauginn með ljósi miklu. Við þá sýn brá Raknari svo að úr
honum dró afl allt. Þá gekk Gestur svo fast að að Raknar
féll á bak aftur með tilstilli Ólafs konungs. Þá hjó Gestur höfuð af Raknari og lagði
það við þjó honum. Allir hinir dauðu settust niður við
komu Ólafs konungs hver í sitt rúm. Að þessu starfi
enduðu hvarf Ólafur konungur að sýn frá Gesti.