Hrólf ch. 50

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hrólfr konungr sprettr nú ór hásætinu, er hann hafði áðr
drukkit um hríð ok allir hans kappar, skilja nú við drukkinn
góða at sinni ok eru úti því næst nema Böðvarr bjarki. Hann
sjá þeir hvergi ok undrast þat mjök, ok þykkir þeim ekki
örvænt, at hann sé annathvárt hertekinn eða drepinn.

Ok þegar sem þeir eru út komnir, brestr í ógurligr bardagi.
Hrólfr konungr fylgir sjálfr fram merkjunum ok kappar hans
þar með á báðar síður ok allr annarr borgarmúgr, hverr eigi
var fár at telja, þó at þeir kæmi tíl lítils. Þar mátti sjá
stór högg í hjálmum ok brynjum, sverð ok spjót mátti þar mörg
á lopti sjá, ok svá margr hrævardalr, at þaktar váru allar
grundir.

Hjalti inn hugprúði mælti: "Mörg brynja er nú slitin ok mörg
vápn brotin ok margr hjálmr spilltr ok margr hraustur riddari
af baki stunginn, ok hefir konungr várr gott skap, því at nú
er hann svá glaðr sem þá hann drakk öl fastast ok vegr jafnt
með báðum höndum, ok er hann mjök ólíkr öðrum konungum í
bardögum, því at svá líst mér sem hann hafi tólf konunga afl,
ok margan hraustan mann hefir hann drepit, ok nú má Hjörvarðr
konungr sjá þat, at sverðit Sköfnungr bítr, ok gnestr hann nú
hátt í þeira hausum."

En náttúra Sköfnungs var sú, at hann kvað við hátt, þá hann
kenndi beinanna. Lýstr nú í bardaga allákafan, svá at ekki
neitt stendr við Hrólfi konungi ok köppum hans. Hrólfr
konungr vegr svá með Sköfnung, at undrum þótti gegna, ok orka
nú mjök á liðit Hjörvarðs konungs, ok fellr þat at handamáli.

Þat sjá þeir Hjörvarðr ok menn hans, at björn einn mikill
ferr fyrir Hrólfs konungs mönnum ok jafnan þar næst, sem
konungrinn var. Hann drepr fleiri menn með sínum hrammi en
fimm aðrir kappar konungs. Hrjóta af honum högg ok skotvápn.
en hann brýtr undir sik bæði menn ok hesta af liði Hjörvarðs
konungs, ok allt þat, sem í nánd er, mylr hann með sínum
tönnum, svá at illr kurr kemr í lið Hjörvarðs konungs.

Hjalti litast nú um ok sér eigi Böðvar, félaga sinn, ok mælti
til Hrólfs konungs: "Hverju mun þetta gegna, at Böðvarr
hlífir sér svá ok kemr eigi næri konunginum, þvílíkan kappa
sem vér hugðum hann vera ok hann opt reynst hefir?"

Hrólfr konungr segir: "Þar nokkurs staðar mun hann vera, sem
oss best gegnir, ef hann er sjálfráðr. Haltu þinni prýði ok
framgöngu, en hallmæl honum ekki, því at engi yðar er hans
jafningi, ok áfrý ek þó engan yðar, því at þér eruð allir
inir hraustustu kappar."

Hjalti hefr nú á rás ok heim til konungsins herbergja ok sér,
hvar hann sitr ok hefst ekki at.

Hjalti mælti: "Hversu lengi skulu vér bíða ins frægasta
kappa, ok er þetta mikil ódæmi, at þú stendr ekki á þína
réttu fætr ok reynir nú þína styrku armleggi, sem svá eru
sterkir sem alibirnir. Upp nú, Böðvarr bjarki ok minn
yfirmann, ella mun ek brenna húsit ok sjálfan þik, ok er
þetta höfuðskömm, þvílíkr kappi sem þú ert, at konungrinn
skuli leggja sik í háska fyrir oss, ok týnir þú svá þínu
mikla lofi, sem þú hefir um stund haft."

Böðvarr stóð þá upp ok blés við ok mælti: "Ekki þarftu,
Hjalti, at hræða mik, því at ekki em ek enn hræddr, ok nú em
ek albúinn at fara. Þá ek var ungr, flýða ek hvárki eld né
járn, en eld hefi ek sjaldan reynt, en járngang hefi ek
stundum þolat ok fyrir hvárigu gengit hingat til, ok skaltu
at sönnu segja, at ek vil fullvel berjast, ok jafnan hefir
Hrólfr konungr kallat mik kappa fyrir sínum mönnum. Á ek
honum ok margt at launa, fyrst mægð ok tólf bú, er hann gaf
mér, þar með marga dýrgripi. Ek drap Agnar berserk ok eigi
síðr konung, ok er þat verk haft í minnum," telr nú upp fyrir
honum mörg stórvirki, er hann hafði unnit ok banamaðr orðit
margra manna, ok bað hann svá til ætla, at hann mundi óhræddr
til bardaga ganga. "En þó hygg ek hér við miklu meiri undr at
eiga en hvarvetna þar, sem vér höfum áðr komit. En ekki hefir
þú konunginum verit svá hagfelldr í þessu tilbragði sem þér
þykkir, því at næri mundi nú lagt hafa áðr, hvárir sigrast
hefði, en þér hefir nú orðit meir vitfátt en hitt, at þú
mundir ekki vel vilja konunginum, ok engum skyldi öðrum hans
kappa enst hafa þetta nema þér at kalla mik út nema
konunginum, ok hvern annan skyldi ek drepit hafa, ok vill nú
dragast til þess, sem verða vill, at engi ráð skuli duga. Ek
segi þér at sönnu, at nú má ek mörgum hlutum minna lið veita
konunginum en áðr þú kallaðir mik upp heðan."

Hjalti sagði: "Þat er ljóst, at mér er vandast við þik ok
Hrólf konung, en þó er vant ór at ráða, þá svá fellr."