Hrólf ch. 49

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þessu næst er þat at segja, at Hjalti inn hugprúði gengr til
húss þess, sem frilla hans er inni. Hann sér þá glöggliga, at
eigi mun vera friðsamligt undir tjöldum þeira Hjörvarðar ok
Skuldar. Lætr hann þó kyrrt vera ok lætr sér ekki í brún
bregða, leggst nú með frillunni. Hún var kvenna fríðust.

Ok sem hann hefir verit þar um hríð, sprettr hann upp ok
mælti til frillunnar: "Hvárt þykkir þér betri tveir
tvíelleftir eða einn áttræðr?"

Hún svarar: "Tveir tvíelleftir þykkir mér betri en áttræðir
karlar."

"Þessara orða skaltu gjalda," sagði Hjalti, "þín hóra," ok
gekk at henni ok beit af henni nefit. "Kenndu mér um, ef
nokkurir fljúgast á um þik, ok vænti ek, at flestum þykki
lítil gersemi at þér upp frá þessu."

"Illa gerðir þú til mín ok ómakliga," sagði hún.

"Ekki verðr við öllu sét," sagði Hjalti.

Hann þrífr síðan vápn sín, því at hann sér, at alþakit er í
kringum borgina af brynjuðu fólki ok merki eru upp sett.
Skilr hann nú, at ekki þurfi at dyljast við lengr, at ófriðr
sé fyrir höndum. Hann leitar til hallarinnar ok þangat, sem
Hrólfr konungr sat ok kapparnir.

Hjalti mælti: "Vakið, herra konungr, því at ófriðr er í
garðinum, ok er meiri þörf at berjast en at spenna konur, ok
þat hygg ek, at lítt aukist gull í höllinni við skattinn
Skuldar, systur þinnar, ok hefir hún grimmd Skjöldunga, ok
þat kann ek þér at segja, at þetta er ólítill herr með hörðum
sverðum ok hervápnum, ok þeir ganga í kringum borgina með
reiddum sverðum, ok mun Hjörvarðr konungr óvingjarnligt
erendi við þik eiga, ok eigi mun hann optar heðan í frá ætla
at krefja þik ríkis. Þat er nú til," sagði Hjalti, "at vér
munum stýra liði konungs várs, er ekki neitt sparir við oss.
Efnum nú vel heitstrengingar várar, at vér verjum vel inn
frægasta konung, sem nú er á öllum Norðrlöndum, ok látum þat
á hvert land spyrjast mega ok launum honum nú vápn ok
herklæði ok margt eptirlæti annat, því at vér munumn þetta
eigi forverkum gera. Hafa hér ok stórar bendingar fyrir
borit, þótt vér höfum dulist við langa tíma, ok er mér meiri
grunr á, at hér munu stórir tilburðir eptir koma, svá at í
minni munu verða, ok munu sumir þat kalla, at ek mæli nokkut
af æðru, en vera kann, at Hrólfr konungr drekki nú it síðasta
sinn með sínum köppum ok hirðmönnum. Upp nú allir kapparnir,"
segir Hjalti, "ok gerið skjótt at skilja við frillur yðar,
því at annat liggr nú brýnna fyrir, at búast við því, sem
eptir ferr. Upp, allir kappar, með hraðri svipan, ok vápnist
allir."

Þá stökk upp Hrómundr harði ok Hrólfr skjóthendi, Svipdagr ok
Beigaðr ok Hvítserkr inn hvati, Haklangr inn sétti,
Harðrefill inn sjaundi, Haki inn frækni inn áttundi, Vöttr
inn mikilaflaði inn níundi, Starólfr hét inn tíundi, Hjatli
inn hugprúði inn ellefti, Böðvarr bjarki inn tólfti, ok var
hann því svá kallaðr, at hann rýmdi á burt öllum berserkjum
Hrólfs konungs vegna þeira ofsa ok ójafnaðar, en drap suma,
svá at engi þeira þreifst fyrir honum, því at þeir váru svá
sem konur hjá honum, þá á átti at reyna, ok þóttust þó honum
ávallt meiri ok sátu ávallt á svikráðum við hann.

Böðvarr bjarki stóð strax upp ok herklæddist ok mælti, at nú
væri Hrólfi konungi þörf á stoltum drengjum, - "ok mun þeim
öllum duga hjarta ok hugr, sem eigi standa á baki Hrólfs
konungs."

Hrólfr konungr sprettr þá upp ok tekr til orða með engum
ótta: "Takið oss þann drukk, sem bestr er til, ok skulum vér
drekka áðr ok gerast kátir ok sýnum svá, hvaða menn þetta
eru, Hrólfs kappar, ok stundum þat eina, at í minni sé vár
hreysti, því at hingat hafa sótt inir mestu kappar af öllum
löndum, sem í nánd eru, ok inir fræknustu. Segið þat
Hjörvarði ok Skuld ok þeira görpum, at vér munum drekka oss
glaða, áðr en vér tökum við skattinum."

Svá var gert sem konungrinn mælti.

Skuld svarar: "Ólíkr er Hrólfr konungr, bróðir minn, öllum
öðrum, ok er at slíkum helst skaði, en þó skal til skarar
skríða allt at einu."

Svá mikit fannst um Hrólf konung, at hann var lofaðr bæði af
vinum sínum ok óvinum.