Hrólf ch. 41

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eptir þat lét Aðils konungr ræsta höllina. Váru þá í burtu
bornir inir dauðu, því at margr var drepinn af Aðils konungs
mönnum, en fjöldi sárr orðinn.

Aðils konungr mælti: "Gerum nú langelda fyrir vinum várum ok
veitum af alvöru slíkum mönnum, svá at oss líki öllum vel."

Eru nú menn fengnir til at kynda upp eldinn fyrir þeim.
Hrólfs kappar sátu ávallt með vápnum sínum ok vildu aldri þau
af höndum láta. Eldrinn tundraði skjótt, því at þar var ekki
til sparat biki ok þurrum skíðum. Aðils konungr skipar öðrum
megin eldsins sér sjálfum ok hirðmönnum sínum, en Hrólfi
konungi ok köppum hans öðrum megin, ok sitja á langstólum
hvárirtveggju ok talast við alllíkliga sín á millum.

Aðils konungr mælti: "Ekki er ofsögum sagt af hreysti ykkar
Hrólfs kappa ok harðfengi, enda þykkist þér hverjum meiri, ok
er ekki logit af mætti yðar. Aukið nú eldana," sagði Aðils
konungr, "því at ek skil eigi glöggt, hvat konungrinn er, ok
munu þér eigi flýja eldinn þótt ykkr megi nokkut válgna."

Ok svá var nú gert sem hann sagði fyrir, ok vildi svá verða
víss, hvar eð Hrólfr konungr væri, því at hann þóttist vita,
at hann mundi eigi geta staðist hitann svá sem kapparnir, ok
þótti sér þá mundu verða auðveldara at ná honum, er hann
vissi, hvar hann var, því at hann vildi Hrólf konung sannliga
feigan. Böðvarr skildi þetta ok svá þeir fleiri ok hlífðu
honum nokkut við hitanum, sem þeir máttu, en eigi svá, at
hann yrði kenndr at heldr. Ok sem eldrinn gekk at þeim
fastast, þá ætlar Hrólfr konungr þat fyrir sér at minnast
þess, er hann hafði áðr heitit, at flýja hvárki eld né járn,
ok sér hann nú, at Aðils konungr vill raun til þess gera, at
þeir brenni þar eða ella efni eigi heitstrenging sína. Þat
sjá þeir, at stóll Aðils konungs er kominn allt út ór
hallarveggnum ok svá manna hans.

Nú gengr fast at eldsneytit, ok sjá þeir, at bruninn fellr á
þá, nema nokkut sé við gert. Eru nú brunnin mjök á þeim
klæðin, ok kasta þeir þá skjöldunum á eldinn. Þá mæltu þeir
Böðvarr ok Svipdagr:

"Aukum nú eldana

at Aðils borg."

Þreif þá sinn mann hvárr þeira, þá sem haldit höfðu upp
eldunum, ok fleygðu þeim út á eldana ok mæltu: "Njótið nú
verms af eldinum fyrir handaverk ykkar ok erfiði, því at vér
erum nú fullbakaðir. Bakið ykkr nú, því at þit váruð svá
iðnir at um stund at elda fyrir oss."

Hjalti þrífr inn þriðja ok fleygir honum á eldinn á sínum
enda ok svá hverjum þeira, sem eldana æstu. Þar brunnu þeir
til ösku, ok varð þeim ekki bjargat, því at engi þorði svá
nær at koma. Eptir þetta unnit tekr Hrólfr konungr til orða:

"Eigi flýr sá eldinn,

sem yfir hleypr."

Ok eptir þetta stikla þeir allir yfir eldinn ok ætla nú at
Aðils konungi ok taka hann höndum. Ok sem Aðils konungr sér
þetta, forðaði hann sér ok hljóp at trénu, sem stóð í
höllinni, ok var þat holt innan, ok svá komst hann ór
höllinni með fjölkynngi sinni ok göldrum.

Og svá kemr hann í sal Yrsu drottningar ok finnr hana at
máli, ok tekr hún á honum hrakliga ok mælir mörgum stórum
orðum við hann: "Þú lést fyrst drepa bónda minn, Helga
konung," sagði hún, "ok níddist á honum ok heldr fénu fyrir
þeim, sem átti, ok nú á svá gert ofan viltu drepa son minn,
ok ertu maðr miklu verri ok grimmari en nokkurir aðrir. Nú
skal ek alls við leita, at Hrólfr konungr nái fénu, ok muntu
hljóta af óvirðing, sem makligt er."

Aðils konungr sagði: "Þann veg mun hér fara, at hvárigir munu
trúa öðrum. Mun ek ekki koma í augsýn þeira heðan í frá."

Eptir þat skilja þau talit.