Hrólf ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einn bóndi er nefndr Svipr. Hann bjó í Svíþjóð fjarri öðrum
mönnum. Hann var ríkr at fé ok hafði verit inn mesti kappi ok
eigi í öllu þar hann var séðr, ok kunni hann margt fyrir sér.
Þrjá átti hann syni, sem hér eru nefndir. Hét einn Svipdagr,
annarr Beigaðr, þriði Hvítserkr. Hann var þeira elstr. Allir
váru þeir miklir fyrir sér, sterkir ok vænir at áliti.

Ok er Svipdagr var átján vetra gamall, sagði hann svá til
föður síns einn dag: "Dauflig er vár ævi at vera hér við
fjöll uppi í afdölum ok óbyggðum ok koma aldri til annarra
manna né aðrir til vár. Væri hitt meira snarræði af fara til
Aðils konungs ok ráðast í sveit með honum ok hans köppum, ef
hann vildi við oss taka."

Svipr karl svarar: "Ekki sýnist mér þetta ráðligt, því at
Aðils konungr er grimmligr maðr ok ekki heill, þótt hann láti
fagrt, en menn hans öfundarfullir ok þó miklir fyrir sér, en
víst er Aðils konungr ríkr maðr ok frægr."

Svipdagr segir: "Hætta verðr á nokkut, ef menn skulu fá
frama, ok má þat eigi vita, fyrr en reynt er, hvar gifta vill
til snúast, ok víst vil ek hér eigi sitja lengr, hvat sem
annat fyrir liggr."

Ok sem hann var í þessu ráðinn, þá fekk faðir hans honum öxi
mikla, væna ok bitrliga.

Hann mælti þá við son sinn: "Vertu óágjarn við aðra, láttu
eigi stórliga, því at þat er illt til orðs, en ver hendr
þínar, ef á þik er leitat, því at þat er mikilmannligt at
dramba lítit yfir sér, en gera mikil afdrif, ef hann kemr í
nokkura raun."

Hann fær honum öll herklæði vönduð ok góðan hest.

Svipdagr ríðr nú í burt, ok at kveldi kemr hann at borg Aðils
konungs. Hann sér, at leikar eru úti fyrir höllinni, ok sitr
Aðils konungr á miklum gullstóli ok berserkir hans hjá honum.
Ok sem Svipdagr kemr at skíðgarði, var borgarhliðum læst, því
at þat var þá siðr at biðja leyfis inn at ríða. Svipdagr
hefir ekki starf fyrir því, brýtr þegar upp hliðit ok ríðr
svá í garðinn.

Konungr mælti: "Þessi maðr ferr ógætiliga, ok hefir þessa
aldri fyrr verit freistat. Kann vera, at hann eigi mikit
undir sér, ok varðaði eigi, þótt hann reyndi þat."

Berserkir yggldust þegar mjök, ok þótti þeim hann láta heldr
stórliga. Svipdagr ríðr fyrir konung ok kveðr hann vel; kunni
hann á því góða list. Aðils konungr spyrr, hverr hann væri.
Hann segir til sín. Konungr kannast skjótt við hann, ok
ætluðu allir hann mundi vera in mesta kempa ok mikils háttar.
Leikrinn var eigi at síðr drifinn. Sest Svipdagr á tré eitt
ok horfir á leikinn. Berserkir líta illa til hans, ok nú mæla
þeir til konungs, at þeir muni freista hans.

Konungr segir: "Þat hygg ek, at hann sé ekki lítill fyrir
sér, en vel þykki mér, þótt þit reynið, hvárt hann er slíkr
sem hann þykkist."

Síðan drífa menn inn í höllina. Berserkir ganga til Svipdags
ok spyrja, hvárt hann sé kappi nokkurr, er hann lætr svá
stórliga. Hann sagðist vera slíkr sem nokkurr þeira einn. Ok
við þessi orð hans óx þeim móðr ok kapp, en konungr bað þá
vera kyrra um kveldit.

Berserkir yggldust ok grenjuðu hátt ok mæltu til Svipdags:
"Þorir þú at berjast við oss? Ok þarftu þá fleira í frammi at
hafa en stóryrði ein ok dramblæti, ok vilju vér reyna, hversu
mikit þar er fyrir, sem þú ert."

Hann segir: "Því vil ek játa at berjast við einn í senn ok
vita svá, ef meira vildi at vinnast.

Konungi þótti allvel, þótt þeir reyndi með sér.

Yrsa drottning mælti: "Þessi maðr skal hér velkominn."

Berserkir svöruðu henni: "Vissum vit þat fyrir, at þú vilt
oss alla í helju, en heldr erum vér máta meiri en vér föllum
við orð ein eða illan vilja."

Drottning sagði, at ekki yrði at því, at konungr reyndi þat,
hvat hann ætti, - "þar sem þér eruð, er hann trúir svá mjök á
yðr."

Sá berserkr, sem fyrir þeim var, mælti: "Ek skal setja þik ok
semja dramb þitt, svá at vér skulum óhræddir vera fyrir
honum."