Hrólf ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ólöf drottning spyrr, at þau Helgi ok Yrsa unntust mikit ok
una vel ráði sínu. Þat líkar henni ekki vel ok ferr á fund
þeira. Ok sem hún kom þar við land, sendir hún orð Yrsu
drottningu. Ok sem þær hittast, býðr Yrsa henni heim til
hallar með sér. Hún kveðst þat eigi vilja, kveðst engan sóma
eiga at launa Helga konungi.

Yrsa mælti: "Óvirðuliga gerðir þú til mín, er ek var með þér.
Eða kanntu nokkut at segja mér frá ætt minni, hver hún er,
því at mik grunar, at eigi sé svá sem mér er til kennt, at ek
væri ein karls dóttir ok kerlingar?"

Ólöf sagði: "Ekki er þess örvænt, at ek kunni at segja þér
nokkut þar af. Var þat mitt mesta erendi hingat, at ek vildi
kunngera þér þat, eða unir þú vel við ráðahaginn?"

"Já," segir hún, "ok má ek vel við una, því ek á inn ágætasta
konung ok inn frægasta."

"Ekki er svá gott við at una sem þér þykkir," segir Ólöf,
"því at hann er faðir þinn, en þú ert dóttir mín."

Yrsa mælti: "Mína ætla ek móðurina versta vera ok grimmasta,
því at þetta er þau ódæmi, er eigi munu fyrnast um aldr."

"Helga hefir þú goldit at í þessu," segir Ólöf, "ok reiði
minnar, en nú vil ek bjóða þér til mín með sæmd ok virðingu
ok gera til þín í alla staði eptir því, sem ek kann best."

Yrsa segir: "Eigi veit ek, hvernig þat gefst, en eigi mun ek
hér vera, þegar ek veit þessi ódæmi, sem á liggja."

Hún hittir síðan Helga konung ok segir honum, hversu þungliga
er til komit.

Konungr sagði: "Ærit grimma áttu móðurina, en þat vilda ek,
at svá búit væri."

Hún kvað ekki svá búit vera mega, at þau séu samvistum þaðan
í frá. Ferr Yrsa nú með Ólöfu drottningu ok er í Saxlandi um
hríð. Svá bítr þetta á Helga konung, at hann lagðist í rekkju
ok var allókátr. Ekki þótti þá annarr kostr betri en þat, sem
Yrsa var, en þó gerðust konungar seint til at biðja hennar,
ok bar þat mest til, at aldri þótti örvænt, at Helgi kæmi
eptir henni ok léti sér misþokknast, ef hún væri gift öðrum.