Hrólf ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat bar til tíðenda, at Sævill, mágr þeira, andaðist, ok tók
Hrókr, sonr hans, ríki eptir hann. Hann var grimmr maðr ok
harðla ágjarn.

Móðir hans segir honum mikit frá hringnum, er þeir bræðr
áttu, "ok þótti mér," sagði hún, "ekki ósenniligt, at þeir
bræðr minntust okkar um nokkut ríki, því at vér studdum þá í
hefndum eptir föður várn, ok hafa þeir ekki minnst þess við
föður þinn né mik."

Hrókr sagði: "Þú segir dagsanna, ok er slíkt firnafullt, ok
nú skal ek eptir leita við þá, hvern sóma várn þeir vilja
gera þar fyrir."

Ferr hann síðan á fund Helga konungs ok krefr hann þriðjung
ríkis í Danmörk eða hringsins góða, því at hann vissi þá
ekki, at Hróarr átti hann.

Konungr sagði: "Þér mælið allfrekliga til ok geysistórliga.
Unnum vér ríkit með hetjuskap, svá at vér lögðum várt líf í
veð með atstuðning föður þíns ok Regins, fóstra míns, ok
annarra góðra manna, er oss vildu lið veita. Nú viljum vér
þér víst laun á gera, ef þú kannt at þekkjast, vegna
frændsemi okkar, en svá mikit hefir mik kostat ríki þetta, at
þat vil ek fyrir engan mun missa. En Hróarr konungr hefir nú
tekit við hringnum, ok vænti ek, at hann sé ekki lauss fyrir
þér."

Við þetta ferr Hrókr í burt ok unir allilla við, sækir nú á
fund Hróars konungs. Hann tók við honum vel ok sæmiliga, ok
er hann með honum um hríð.

Ok eitt sinn, er þeir fara fyrir land fram ok lágu á firði
einum, þá mælti Hrókr: "Þat þætti mér þér sómi, frændi, at þú
gæfir í mitt vald hringinn góða ok minntist svá várrar
frændsemi."

Konungr sagði: "Svá hefi ek mikit til gefit at fá hring
þenna, at ek vil hann fyrir engan mun láta."

Hrókr segir: "Þá munt þú lofa mér at sjá hringinn, ok er mér
á honum in mesta forvitni at vita, hvárt hann er slík gersemi
sem sagt er."

"Þat er þér lítil veisla," segir Hróarr, "ok skal þat víst
láta eptir þér, ok fekk honum hringinn.

Nú hugði Hrókr at hringnum um stund ok kallaði ekki mega
ofsögn frá segja, -"ok hefi ek enga gersemi séna slíka, ok er
þat in mesta várkunn, at ykkr þykki allgóðr hringrinn. Mun
þat mú best ráð, at hvárrgi okkar njóti ok engi annarra,"
fleygir síðan af hendi hringnum ok út á sjóinn, sem lengst
mátti hann.

Hróarr konungr mælti: "Þú ert allillr maðr."

Hann lét síðan fóthöggva Hrók ok flytja svá til ríkis síns.
Varð hann skjótt heill maðr, svá at greri fyrir stúfinn.

Þá safnar hann sér liði ok vill hefna sinnar skammar. Hann
fær mikit lið ok kemr við Norðimbraland á óvart, þar sem
Hróarr konungr var á veislu heldr fámenntr. Hrókr leggr þegar
at, ok tókst þar harðr bardagi, ok er mikill liðsmunr. Fellr
þar Hróarr konungr, en Hrókr leggr undir sik landit. Hann
lætr gefa sér konungsnafn. Síðan bað hann Agnar, dóttur
Norðra konungs, er áðr hafði átt Hróarr konungr, frændi hans.

Norðra konungi þótti nú fallit til sín mikit vankvæði, því at
hann var þá maðr gamall ok lítt fallinn til at vera í
baráttu, sagði nú Ögn, dóttur sinni, hvar komit var, ok lést
eigi vilja teljast undan at halda uppi bardaga, þótt hann
væri gamall, ef þetta væri eigi á móti hennar skapi.

Hún sagði með harmi miklum: "Víst er þetta í móti mínum
vilja, en þó ek sé, at líf þitt liggr við, þá vil ek honum
eigi frá vísa með því móti, at frest sé gert nokkut, því at
ek er með barni, ok verðr þat mál fyrst at greiðast, ok á þat
barn með mér Hróarr konungr."

Nú er þetta mál borit fyrir Hrók, en hann vill frestit til
gefa, ef hann skal þá auðvelligar komast at ríki ok
ráðahagnum. Þykkist Hrókr hafa mjök framast í þessari ferð,
er hann hefði felldan svá frægan konung ok ríkan unnit.

En í þessum svifum sendir Ögn menn á fund Helga konungs ok
bað svá at láta segja honum, at hún mundi eigi koma í rekkju
Hróks, ef hún væri sjálfráð ok ónauðug, -"fyrir þá sök, at ek
er með barni Hróars konungs."

Sendimenn fóru ok sögðu svá sem boðit var.

Helgi konungr sagði: "Þetta er vitrliga sagt hennar vegna,
því at hefna mun ek Hróars, bróður míns"

En Hrók grunar þetta ekki.