Helg ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líðr af vetrinn, ok kemr annarr átti dagr jóla, ok er konungr í kirkju ok hirð hans at hlýða messu. Þá koma þar þrír menn til kirkjudyra, ok er einn eptir, en tveir fara í brott ok mæla þetta áðr: "Hér færum vit þér Gretti, konungr, ok er eigi víst, nær þú færir af þér."

Kenna menn þar Helga. Síðan gengr konungr til borða, ok er menn tala við Helga, verða menn þess varir, at hann er blindr. Frétti konungr þá, hverju gegndi um hans hag eða hvar hann hefði verit þessa stund alla. Hann segir þá konungi fyrst frá því, er hann fann konurnar í skóginum, þá frá því, er þeir Grímar gerðu veðrit at þeim bræðrum, er þeir vildu bjarga skipinu, ok síðan höfðu þeir Grímar hann með sér til Guðmundar á Glæsisvöllum ok færðu hann Ingibjörgu, dóttur Guðmundar.

Þá mælti konungr: "Hversu þótti þér þar at vera?"

"Allgott," segir hann, "ok hvergi hefir mér betra þótt."

Þá spurði konungr at um siðu Guðmundar konungs ok at fjölmenni eða athöfn. En hann lét yfir öllu vel ok sagði, at hans var miklu fleiri en hann fengi talit. Konungr mælti: "Hví fóru þér svá skjótliga í brott í fyrra vetr?"

"Guðmundr konungr sendi þá til at svíkja yðr," segir hann, "en fyrir bænir yðrar lét hann mik lausan, svá at þér mættið vita, hvat er af mér væri orðit. En því fóru vér svá skjótt í brott næstunni, at þeir Grímar höfðu eigi náttúru til at drekka þann drykk, er þér létuð signa. Urðu þeir þessu reiðir, at þeir sá sik yfirstigna, ok því drápu þeir menn yðra, at svá sagði Guðmundr konungr fyrir, ef þeir fengi ekki mein yðr gert. En hann sýndi tign sína í því, at hann sendi yðr hornin, at þér mundið þá síðr eptir mér leita."

Konungr spurði: "Hví fórtu nú í brott öðru sinni?"

Hann svarar: "Ingibjörg olli því. Hún þóttist eigi mega liggja hjá mér nema með meinlætum, ef hún kæmi við mik beran, ok því fór ek mest í brott, enda vildi Guðmundr konungr ekki þreyta við yðr, þegar hann vissi, at þér vilduð mik í brott hafa. En um tign ok risnu Guðmundar konungs má ek eigi í fám orðum segja ok um fjölmenni þat, er með honum er."

Konungr spurði: "Hví ertu blindr?"

Hann svarar: "Ingibjörg Guðmundardóttir greip ór mér bæði augun, þá er vit skildum, ok sagði, at konur í Noregi mundu mín skamma stund njóta."

Konungr sagði: "Makligr væri Guðmundr meingerða af mér fyrir þau manndráp, er hann gerði, ef guð vildi þat vera láta."

Síðan var sent eptir Þóri, föður Helga, ok þakkaði hann honum vel, er sonr hans var aptr kominn ór trölla höndum. Ferr hann síðan heim, en Helgi er eptir með konungi ok lifir til annarrar jafnlengdar.

En konungr hefir hornin Gríma með sér, þá er hann fór síðasta sinn ór landi. En þat segja menn, þá er Óláfr konungr hvarf af Orminum langa, at hyrfi ok hornin ok hafi engi maðr þau sét síðan. Ok lýkr hér frá Grímum at segja.