Helg ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líðr svá fram til jóla. Þat var eina nótt, at kemr á býsna veðr. Þorsteinn mælti við bróður sinn: "Vit skulum standa upp ok vita, hvat líðr um skip okkart."

Þeir gera svá, ok var þat fast vel. Helgi hafði látit gera drekahöfuð á skip þeira upp á stafnana ok búa vel fyrir ofan sjó. Fór þat fé þar til, er Ingibjörg gaf honum, dóttir Guðmundar konungs, en sumt læsti hann í drekahálsinum. Þá heyra þeir brest mikinn. Þar ríða at þeim tveir menn ok höfðu Helga í burt með sér. Veit Þorsteinn eigi, hvat af honum verðr. Fellr þá veðrit skjótt. Þorsteinn kemr heim ok segir föður sínum þenna atburð, ok þykkir þetta mikil tíðendi. Ferr hann þegar á fund Óláfs konungs ok segir honum, hvar komit var, ok biðr hann nú verða vissan um, hvar er sonr hans er niðr kominn. Konungr segist þat gera mundu, sem hann beiddi, en kveðst þó óvíst hugr um segja, hver nyt frændum hans mundi at honum verða.

Síðan fór Þórir heim, ok líðr svá þetta ár ok allt fram á jól annat ár, ok sitr konungr á Alreksstöðum um vetrinn. Þá kemr átti dagr jóla, ok um kveldit ganga þrír menn í höllina fyrir Óláf konung, þá er hann sat yfir borðum. Þeir kveðja hann vel. Konungr heilsar þeim vel í móti. Er þar kominn Helgi, en menn kenna eigi hina tvá.

Konungr spurði þá at nafni, en hvárrtveggi kveðst Grímr heita. "Erum vit sendir af Guðmundi á Glæsisvöllum hingat til yðar. Hann sendi yðr kveðju sína ok þar með tvau horn."

Konungr tók við, ok váru gullbúin. Þetta váru allgóðir gripir. Óláfr konungr átti tvau horn, er Hyrningar váru kallaðir, ok þó at þau væri harðla góð, þá váru þau þó betri, er Guðmundr sendi honum.

"Þess beiddi Guðmundr konungr yðr, herra, at þér værið vinir hans, ok þótti mestu varða um yðra þykkju, meir en allra annarra konunga."

Konungr svarar þá engu, en lætr vísa þeim til sætis félögum. Konungr lætr fylla hornin Gríma af góðum drykk ok lætr byskup blessa ok lét færa þeim Grímum, at þeir drykki fyrst af. Þá kvað konungr vísu þessa:

"Gestir skulu hornum
í gegn taka,
meðan hvílast látum þenna
þegn Guðmundar,
ok af samnafna
sínum drekki;
svá skal Grímum
gott öl gefast."

Þá taka Grímar við hornunum ok þykkjast nú vita, hvat byskup hefir yfir lesit drykkinum. Þeir segja þá: "Eigi ferr nú fjarri því, sem Guðmundr, konungr várr, gat til. Er þessi konungr prettóttr ok kann illa gott at launa, því at konungr várr gerði til hans sæmiliga. Stöndum nú upp allir ok verðum í brottu heðan."

Svá gera þeir. Verðr þá hark mikit í stofunni. Þeir slógu niðr drykkinum af hornunum ok slökktu login. Þá heyrðu þeir bresti stóra. Konungr bað guð til gæta ok bað menn upp standa ok stöðva þetta hark. Síðan verða þeir Grímar úti ok Helgi með þeim. Váru þá ljós upp tendruð í konungs herbergi. Sjá þeir þá drepna þrjá menn, en þar liggja hornin Grímar á gólfinu hjá inum dauðum.

"Þetta er undr mikit," sagði konungr, "ok væri betr, at slík yrði sjaldan. Ok þat hef ek heyrt sagt af Guðmundi af Glæsisvöllum, at hann sé mjök fjölkunnigr ok illu megi helzt við hann skipta, ok eru þeir menn illa komnir, er undir hans valdi eru, ef vér mættum nokkut at gera."

Konungr lét varðveita hornin Gríma ok af drekka, ok dugir þat vel. Þar er nú kallat Grímaskarð ofan at Alreksstöðum, er þeir hafa austan farit, ok er þat engra manna at fara þar síðan.