Helg ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þórir hét maðr, er bjó í Noregi á bæ þeim, er á Rauðabergi heitir. Þessi bær er skammt frá Víkinni. Þórir átti tvá syni. Hét annarr Helgi, en Þorsteinn annarr; báðir váru þeir þrifligir menn, ok var þó Helgi framar um íþróttir. Faðir þeira var hersir at nafnbót. Hann var í vináttu við Óláf konung.

Þat var á einu sumri, at þeir bræðr höfðu kaupferð norðr til Finnmerkr ok höfðu smjör ok flesk til kaups við Finna. Fengu þeir góða kaupferð ok heldu aptr at áliðnu sumri ok kómu um dag við nes þat, er hét Vímund. Þar var allgóðr skógr. Gengu þeir á land upp ok fengu nokkurt mösurtré. Verðr Helga lengra gengit í skóginn en öðrum mönnum. Síðan kastar yfir myrkri miklu, svá at hann hittir eigi til skipsins á þeim aptni; tekr nú ok skjótt at dimma af nótt.

Þá sér Helgi, hvar tólf konur ríða ór skóginum. Þær váru allar á rauðum hestum ok í rauðum reiðklæðum. Þær stigu af baki. Allr reiðingr hestanna þá glóaði við gull. Ein bar þar af öllum um vænleik, ok allar aðrar þjóna henni, þessi inni sköruligu konu. Hestar þeira gengu á gras. Eptir þat settu þær niðr eitt fagrt tjald. Var þat stafat með ýmsum litum ok víða gullskotit, ok öll höfuðin váru við gull búin, er af upp gengu landtjaldinu, ok svá stöngin, er upp stóð, ok mikill gullknappr ofan á. Ok er þær höfðu um búizt, reistu þær borð ok báru á margs konar krásir. Þá tóku þær handlaugar, vatnskarl ok munnlaugar, gervar af silfri, ok allt laugat í gulli.

Helgi stóð nærri tjaldi þeira ok horfði á. Sú, er fyrir þeim var, mælti: "Helgi, gakk hingat, ok þigg hér mat ok drykk með oss."

Hann gerir svá. Helgi sér, at þar er fríðr drykkr ok önnur fæðsla ok væn ker. Þá váru borð ofan tekin ok hvílur búnar, ok váru þær miklu skrautligri en annarra manna sængr. Sú kona spyrr Helga, er fyrir þeim var, hvárt hann vildi heldr liggja einn saman eða hjá henni. Helgi spyrr hana at nafni.

Hún svarar: "Ek heiti Ingibjörg, dóttir Guðmundar af Glæsisvöllum."

Helgi mælti: "Hjá þér vil ek liggja."

Ok svá gerðu þau þrjár nætr í samt. Var þá bjart veðr; standa þau þá upp ok klæðast.

Ingibjörg mælti þá: "Nú munum vit hér skilja. Eru hér kistlar tveir, annarr er fullr af silfri, en annarr af gulli, er ek vil gefa þér, ok seg engum manni, hvaðan þat kom."

Eptir þat ríða þær burt sama veg sem þangat, en hann fór til skips síns. Fagna þeir honum vel ok spyrja, hvar hann dvaldist, en hann vill þar ekki frá segja. Halda þeir þá suðr með landi ok koma heim til föður síns ok hafa aflat mikils fjár. Faðir Helga ok bróðir spyrja, hvaðan honum kom svá mikit fé sem hann hafði í kistlunum, en hann vill þat eigi segja.