Bós ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hárekr hét sá konungr, er þar réð þá fyrir. Hann var kvángaðr
ok átti tvá sonu. Hét annarr Hrærekr, en annarr Siggeirr.
Þeir váru kappar miklir ok hirðmenn Goðmundar konungs á
Glæsivöllum ok landvarnarmenn hans. Dóttir konungs hét Edda.
Hún var fríð sýnum ok um flesta hluti vel kunnandi.

Nú er at segja frá þeim fóstbræðrum, at þeir váru komnir
undir Bjarmaland ok þann skóg, er Vínuskógr heitir. Þeir
reistu tjald á landi mjök fjarri mannavegum.

Um morguninn sagði Bósi mönnum sínum, at þeir Herrauðr mundu
ganga á land ok kanna skóginn ok vita, hvers þeir yrði vísir.
"En þér skuluð bíða okkar hér mánuð, en ef vit komum þá eigi
aftr, þá skuluð þér sigla, hvert sem þér vilið."

Mönnum þeira þótti mikit fyrir þessu, en þó varð svá at vera
sem þeir vildu. Síðan ganga þeir fóstbræðr á skóginn ok höfðu
þat eitt til matar, sem þeir skutu, dýr ok fugla, en stundum
höfðu þeir ekki nema ber ok safa. Skógrinn ónýtti mjök klæði
þeira.

Einn dag kómu þeir at húsbæ einum. Þar stóð karl úti ok klauf
skíð. Hann heilsar þeim ok spyrr þá at nafni. Þeir sögðu til
it sanna ok spurðu, hvat karl hét, en hann kveðst heita
Hóketill. Hann sagði þeim til reiðu nætrgreiða, ef þeir
vildu, en þeir þágu þat. Karl fylgir þeim til stofu, ok var
þar fámennt. Húsfreyja var við aldr. Dóttur áttu þau væna, ok
dró hún klæði af gestum, ok váru þeim fengin þurr klæði.
Síðan váru handlaugar fram látnar, ok var þeim reist borð ok
gefit gott öl at drekka, ok skenkti bóndadóttir. Bósi leit
oft hýrliga til hennar ok sté fæti sínum á rist henni, ok
þetta bragð lék hún honum.

Um kveldit var þeim fylgt at sofa með góðum umbúningi. Bóndi
lá í lokrekkju, en bóndadóttir í miðjum skála, en þeim
fóstbræðrum var skipat í stafnsæng við dyrr utar. En er fólk
var sofnat, stóð Bósi upp ok gekk til sængr bóndadóttur ok
lyfti klæðum af henni. Hún spyrr, hverr þar væri. Bósi sagði
til sín.

"Hví ferr þú hingat?" sagði hún.

"Því, at mér var eigi hægt þar, sem um mik var búit," ok
kveðst því vilja undir klæðin hjá henni.

"Hvat viltu hér gera?" sagði hún.

"Ek vil herða jarl minn hjá þér," segir Bögu-Bósi.

"Hvat jarli er þat?" sagði hún.

"Hann er ungr ok hefir aldri í aflinn komit fyrri, en ungan
skal jarlinn herða."

Hann gaf henni fingrgull ok fór í sængina hjá henni. Hún
spyrr nú, hvar jarlinn er. Hann bað hana taka milli fóta sér,
en hún kippti hendinni ok bað ófagnað eiga jarl hans ok
spurði, hví hann bæri með sér óvæni þetta, svá hart sem tré.
Hann kvað hann mýkjast í myrkholunni. Hún bað hann fara með
sem hann vildi. Hann setr nú jarlinn á millum fóta henni. Var
þar gata eigi mjök rúm, en þó kom hann fram ferðinni. Lágu
þau nú um stund, sem þeim líkar, áðr en bóndadóttir spyrr,
hvárt jarlinum mundi hafa tekizt herzlan. En hann spyrr,
hvárt hún vill herða oftar, en hún kvað sér þat vel líka, ef
honum þykkir þurfa.

Greinir þá ekki, hversu oft at þau léku sér á þeiri nótt, en
hins getr, at Bósi spyrr, hvárt hún vissi ekki til, - "hvert
at leita skyldi at gammseggi því, sem vit fóstbræðr erum
eftir sendir ok gullstöfum er ritat utan."

Hún kvaðst eigi minna mundu launa honum gullit ok góða
nætrskemmtan en segja honum þat, sem hann vill vita, - "en
hverr var þér svá reiðr, at þik vill feigan ok senda þik
forsending?"

"Eigi gengr illt til alls, ok verðr engi frægr af engu,"
segir hann, "eru þeir ok margir hlutir, at oft snúast til
gæfu, þó at háskasamliga sé stofnaðir."