Bós ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hringr hefir konungr heitit, er réð fyrir Eystra-Gautlandi.
Hann var sonr Gauta konungs, sonar Óðins, er konungr var í
Svíþjóð ok kominn var utan af Asíam ok frægastar konungaættir
eru frá komnar hér á Norðrlöndum. Þessi konungr, Hringr, var
bróðir Gautreks ins milda at faðerni, en móðerni átti hann
göfugt. Hringr konungr átti Sylgju, dóttur Sæfara jarls af
Smálöndum; hún var fríð kona ok vel skapi farin. Bræðr hennar
váru þeir Dagfari ok Náttfari. Þeir váru hirðmenn Haralds
konungs hilditannar, er þá réð fyrir Danmörk ok mestum hluta
Norðrlanda.

Þau áttu einn son, er Herrauðr hét. Hann var mikill vexti ok
fríðr sýnum, sterkr at afli ok vel at íþróttum búinn, svá at
fáir menn máttu við hann jafnast. Hann var vinsæll af öllum
mönnum, en ekki hafði hann mikit ástríki af feðr sínum, ok
olli þat því, at konungr átti annan son frilluborinn, ok unni
hann honum meira. Sá er nefndr Sjóðr. Konungr átti hann í
æsku sinni, ok var hann nú fulltíða maðr. Konungr fekk honum
lén mikit, ok var hann ráðgjafi konungs ok tók saman skatta
hans, leiðangr ok landskyldir, ok var hann fyrir öllum
inntektum ok útlátum, ok þótti flestum hann frekr í
útheimtunum, en fastr í lyktum ok launum, en hollr var hann
konungi ok vildi hans jafnan fullastan, ok hófst af því sá
málsháttr af hans nafni, at sá er öðrum kallaðr sjóðfelldr,
er honum sér mesta hagsmuni ok geymir bezt eftir.

Sjóðr samdi til þess punga þá, er síðan váru kallaðir
fésjóðar, at geyma í silfr þat, er tekit var í skuldir
konungs. En þat, sem hann tók meira en til stóð, þá gerði
hann þar at smápunga, ok kallaði hann þat slæg, ok umvendi
hann því til kostnaðar, en landaurum var óbrigt. Ekki var
Sjóðr þokkasæll af mönnum, en konungr unni honum mikit ok lét
hann einn öllu ráða.